Χρόνο με το χρόνο διαπιστώνω πόσο πιο ουσιαστικό και πολύτιμο είναι το λίγο από το πολύ. Το λίγο και καλό, που έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι στα περασμένα χρόνια.
Γεμίζεις ένα παιδικό δωμάτιο ή μία σχολική τάξη με του κόσμου … Διαβάστε περισσότερα
Χρόνο με το χρόνο διαπιστώνω πόσο πιο ουσιαστικό και πολύτιμο είναι το λίγο από το πολύ. Το λίγο και καλό, που έλεγαν οι σοφοί μας πρόγονοι στα περασμένα χρόνια.
Γεμίζεις ένα παιδικό δωμάτιο ή μία σχολική τάξη με του κόσμου … Διαβάστε περισσότερα
Σηκώθηκε ο άνεμος με τη γλυκιάν αυγούλα,
μα πριν πορίσει στάθηκε λιγάκι στην πεζούλα.
Να κολατσίσει μια μπουκιά ψωμάκι με ταχίνι,
να πιει και το ροδόσταμο απ’ το κρουστό λαγήνι.
Και μόλις ένιωσε γερά ν’ αντρειεύει η δύναμή του,
καβάλησε … Διαβάστε περισσότερα
Θα ξημερώσει έτσι κι αλλιώς.
Θα βρει τον δρόμο του το φως.
Κι ό,τι σου κέντησε πληγή,
θα σβήσει, θα λησμονηθεί.
Θα ξημερώσει, θες δεν θες,
καθώς και αύριο και χθες.
Αν ψάχνεις κάπου να πιαστείς,
στο εδώ και τώρα … Διαβάστε περισσότερα
Συλλέγω λέξεις
Τις ιστορώ σε σπήλαιο προϊστορικό, ασύλητο
Να μην τις προφέρει ανθρώπου στόμα
Ατόφιες κι αμαγάριστες να μείνουν
Μια καινούργια συλλαβή να εκπνέουν κάθε χαραυγή
Οι περιττοί τους φθόγγοι να εκβράζονται σε ρήγματα ηφαιστειακά
Θάλλουσες να στολίζουν το Ανείπωτο… Διαβάστε περισσότερα
Πάρε μου λίγη υπομονή κι εμφύσησέ μου αγέρι,
να στάξει μέσα μου δροσιά, μια σκούνα να μου φέρει,
για να με ξεσηκώσουνε τα ολόλευκα πανιά της
και ν’ αρμενίζω ελεύθερη βαθιά στα πέλαγά της.
Να ’ναι τα κύματα βουνά και … Διαβάστε περισσότερα
Πέντε και κάτι. Το χάραμα σήμερα κέρασε αγέρα μυρωμένο από τους βασιλικούς, τις μαντζουράνες, το δυόσμο και τη ρίγανη στις γλάστρες, ανοιχτές -επιτέλους- μπαλκονόπορτες και κουρτίνες κυματούσες. Ασυνήθιστα έλαμπαν δυο άστρα πάνω από την απέναντι πολυκατοικία. Είχε κάτι το σαγηνευτικά … Διαβάστε περισσότερα
Κλυδωνίζομαι.
Ανάμεσα στο πριν και στο μετά, στο φανερό και στο απόκρυφο.
Στο μέλι και στ’ αγκάθι.
Στην πέτσα μου και στο κατακάθι.
Ανυπομονώ για ουρανό.
Γυρεύω αστρίτες έρποντας σε υποθαλάσσιες, αιμάτινες κατακόμβες.
Ανατρανίζομαι, ομφαλοσκοπώ.
Μια μελωδία υπόκωφη εξοπλίζω.
Έλα … Διαβάστε περισσότερα
Και τώρα, Κύριε, που απερίσπαστος υψώνεσαι,
πράος να γράψεις τ’ ωραιότερό σου ποίημα,
πόσα αηδόνια, αναλογίζομαι, αταξίδευτα
θ’ αξιωθούνε του πρωτόμπαρκου το χρίσμα.
Κάποτε σου ’στειλα στιχάκια μου παράφορα,
που απ’ το κουκούλι τους τα πίεζα να βγούνε
και μου … Διαβάστε περισσότερα