Διάβασα το καινούργιο μυθιστόρημα της Ελένης Κατσαμά. Τίτλος του «Γορίλλας στο φεγγάρι», εκδόσεις Πατάκη. Κεντρική ηρωίδα η Μαρία. Όσο συνηθισμένο το όνομά της, τόσο ασυνήθιστη η ίδια. Λίγο παιδί, λίγο έφηβη, λίγο ενήλικη πριν την ώρα της. Απρόβλεπτη, παρορμητική, εσωστρεφής, ονειροπόλα, θρασύς και «ανακατώστρα» ταυτόχρονα. Η αρχή του βιβλίου μου προκάλεσε μια στενοχώρια, μια αμηχανία. Αλλά η διοπτροφόρος Μαρία είχε αποφασίσει ότι θα με κερδίσει. Και τα κατάφερε περίφημα. Στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους του βιβλίου που επιγράφεται «Στα βαθιά και στα ψηλά», με έπιασε ανυπομονησία. Δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση. Είχε «χτυπήσει φλέβα», το ευαίσθητο σημείο μου: η οικογενειακή ιστορία της Μαρίας ένα κουβάρι με ανεξιχνίαστο αρχαιολογικό μυστήριο. Και να την, πρωταγωνίστρια σε μία ανασκαφή που εξελίσσεται σε πολυδαίδαλη αστυνομική περιπέτεια, με αντικείμενο του πόθου το δαχτυλίδι του Μίνωα και το μάτι του Τουταγχαμών! Φύλακας άγγελός της η Τζουν, μία τίγρη που κατοικοεδρεύει σε ένα κάδρο (ή μήπως σε μία αδηφάγα ζούγκλα με κάθε λογής τετράποδα, μπορεί και δίποδα θηρία) και βέβαια ο γορίλλας που αδημονεί να κατακτήσει το φεγγάρι και που δεν είναι παρά η ανθρώπινη αδυναμία μασκοφορεμένη…Διαβάζοντας το έργο αυτό της Ελένης Κατσαμά διάβαζα ταυτόχρονα Ιζαμπέλ Αλιέντε και «Πόλη των θηρίων», Έρνεστ Χέμινγουαίη και «Πράσινους λόγους της Αφρικής», ελληνική ηθογραφία του Δροσίνη και του Παπαδιαμάντη, αλλά και στιγμές από αγαπημένα παιδικά βιβλία νεότερων συγγραφέων, ελλήνων και ξένων και ενίοτε από «ανατρεπτικές» ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και ραδιοφωνικές εκπομπές εποχής. Ως και αποκόμματα εφημερίδων διάβασα, διαβάζοντάς το. Μαγικά ρεαλιστικό το μυθιστόρημα της Ελένης Κατσαμά, ευαίσθητο και σκληρό ταυτόχρονα, αθώο και επικίνδυνο, τρυφερό και σαρκαστικό, μου θύμισε πάτσγουρκ που έχει αποτυπωθεί με γκράφιτι, σε τοίχο νυχτερινού λυκείου. Σε τοίχο που από τη στιγμή που απέκτησε ένα «Γορίλλα στο φεγγάρι», έγινε εκτυφλωτικά μοναδικός.