Τα τελευταία χρόνια η εφηβική κυρίως αλλά και η παιδική λογοτεχνία κατακλύζεται από πλάσματα του υπερφυσικού: βρικόλακες, φαντάσματα, δράκους, μάγους, ξωτικά, νεράιδες…Πάντα υπήρχαν και μάλιστα σε έργα κλασικά και αξεπέραστα, αλλά έχω την αίσθηση ότι μετά τον εκδοτικό θρίαμβο του Χάρι Πότερ έγιναν κάτι σα θεσμός. Πιο συχνά διαβάζουμε για τα δικά τους έργα και ημέρες (ή μάλλον νύχτες) παρά για το βίο και την πολιτεία πλασμάτων πραγματικών και «γήινων», ανθρώπων της διπλανής πόρτας ή και περισσότερο ηρωικών και ασυνήθιστων. Ομολογώ ότι τα εν λόγω αναγνώσματα, με εξαίρεση τη μυθολογία που λατρεύω από παιδί, δεν με ελκύουν ιδιαίτερα. Με ξενίζει κάπως και όλη αυτή η υπερπροβολή και υπερκατανάλωση. Όμως, συχνά, πρόσωπα, πράγματα, ιδέες, καταστάσεις που απορρίπτεις, τρυπώνουν στη ζωή σου από εκεί που δεν το περιμένεις, αν έχεις κάτι καινούργιο να μάθεις από αυτά. Και να που βρήκα κι εγώ το…φάντασμά μου.
Είναι λουσμένο με κεχριμπαρένιο φως, έχει πολύ αγαπήσει, πολύ αγωνιστεί για τα δίκαια του ανθρώπου και έχει φυσικά προδοθεί μέχρι θανάτου. Βρήκα και το alter ego μου, την ηρωίδα που θα ήθελα να είμαι, για να κάνω και να ζήσω ό,τι και αυτή. Αλλά βρήκα και όλους τους άλλους χαρακτήρες που θα ήθελα να πλαισιώνουν μία τόσο…απερίγραπτα καθηλωτική περιπέτεια ανάμεσα στο πραγματικό και στο άυλο, στο αληθινό και στο φανταστικό, στο λογικό και στο αλλοπαρμένο. Όλα αυτά στο νέο βιβλίο της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου με τίτλο «Συνέντευξη με το φάντασμα του βάλτου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Δεν θα σας αποκαλύψω στοιχεία από την υπόθεση ή την πλοκή του βιβλίου. Όχι επειδή δεν είμαι «μαρτυριάρα», αλλά επειδή αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο άπαξ. Ξαναγράφεται, αναπλάθεται για την ακρίβεια, καθώς ο καθένας και η καθεμία το διαβάζει. Απίστευτο; Κι όμως: Αληθινό! Καθώς η ματιά σου οργώνει άπληστα τις αράδες και η καρδιά σου είναι στιγμές που πεταρίζει ανυπόμονα ή σχεδόν σταματά από την αγωνία, διαβάζεις αυτό που θέλεις να διαβάσεις. Αυτό που στη δεδομένη στιγμή ποθεί η ψυχή σου να οσφρανθεί.
Μα, έχουν αισθήσεις οι ψυχές; Έχουν οι λέξεις αφή; Η λέξη «αίμα» ας πούμε. Ή η λέξη «οργή». Έχει, άραγε, γεύση η λέξη «τρυφερότητα»; Ή η λέξη «καθήκον»; Όταν πρόκειται για μια συγγραφέα που η γλώσσα της είναι τόσο ζώσα και ρέουσα, τόσο έντεχνα πλαστική και ταυτόχρονα τόσο ακατέργαστη, σαν απόκρυφο πέτρωμα, ώστε να αναγκάζει σχεδόν τον αναγνώστη της να συγγράφει και να συμπάσχει μαζί της για να μυηθεί σε αυτήν, όλα, ακόμη και τα πλέον ακατανόητα και υπερφυσικά, είναι καλοδεχούμενα ως απολύτως…φυσιολογικά. Κάπως έτσι έγινε και βρήκα κι εγώ η δύσπιστη και επιφυλακτική το αγαπημένο μου…φάντασμα!
Διαβάστε και αυτό το βιβλίο της κυρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου. Γιατί «Λανθασμένες είναι τελικά όλες οι αποστάσεις!». Και αφεθείτε στη μαγεία της καλής Λογοτεχνίας.