ΧΑΪΝΗΣ (στην Κρήτη, πατρίδα αγαπημένη…)
Λιανό πετροχελίδονο
κακό στρωσίδι φτιάνει,
γιατί ξωμένει στα σκληρά,
με τους πολλούς δεν κάνει.Διπλοσταυρώνει τα φτερά,
τη μέση του λυγάει,
στου ανέμου ίσια την καρδιά,
γοργογλακά και πάει.Αρχόντοι του προσπέφτουνε,
σερμπέτια το κερνάνε,
κουρσέματα, μαλάματα
στα πόδια του ακουμπάνε.Μα εκείνο έχει τα μάτια του
προίκα και ξενιτιά του
και μιαν άπατη θάλασσα
μες στα συλλογικά του.Σ’ αγάπη μηδέ στέκεται
μηδέ κι ακολουθάει,
μον’ στ’ αψηλότερο κλαδί
βγαίνει και κελαηδάει.Και λέει τραγούδι του Ζευγά
στα ουράνια που σπέρνει
κι όταν θελήσει κάτι τις,
με μια σπαθιά το παίρνει.