Το Α το δοτικό και το Α το στερητικό…
Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας δύο χθεσινά στιγμιότυπα, που με έβαλαν σε σκέψεις και μου προκάλεσαν διάφορα συναισθήματα. Το ένα διαδραματίστηκε στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου, όπου είχα πάει το γιο μου να παίξει. Καθώς έκανε κούνια, πιάσαμε την κουβέντα με μία συμπαθητική κυρία που συνόδευε το εγγονάκι της.
«Αναρωτιέμαι γιατί αφήνουν τόσο αφρόντιστους αυτούς τους χώρους που απευθύνονται στα παιδιά. Τόση βρωμιά, τόση προχειρότητα και κακοτεχνία! Δεν ξέρεις πού να πατήσεις, έχεις συνεχώς άγχος να μην τραυματιστείς κι εσύ και το παιδί…». Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τις ευθύνες της δημοτικής αρχής αλλά και των μεμονωμένων πολιτών που αδιαφορούν για τα κοινά και εστιάζουν αποκλειστικά και μόνο στο ίδιον όφελος, στην προσωπική τους καλοπέραση. Και, ως συνήθως, κατέληξε σε απαισιόδοξα συμπεράσματα και σε ένα ευχολόγιο για το μέλλον, μια που η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Αυτό είναι το πρώτο Α στερητικό, για το οποίο θέλησα να σας απασχολήσω σήμερα, από τη λέξη Ασχήμια, που όλοι κοινωνούμε στο στενό και ευρύτερο περιβάλλον μας. Ασχήμια, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καλαισθησία, την πάστρα και τη νοικοκυροσύνη, τις οποίες άνθρωποι μιας άλλης Ελλάδας επεδείκνυαν κάποτε σε πόλεις και χωριά, χωρίς να απαιτούν ειδικά κονδύλια για να την εξαργυρώσουν. Τους έφτανε να υπάρχει Ομορφιά γύρω τους. Ήταν αυτονόητη και επιτακτική ανάγκη η ψήφος στην Ομορφιά και όχι αντικείμενο διαπραγμάτευσης διαφόρων ετεροκαθοριζόμενων καρεκλοκένταυρων και είδηση στα Μ.Μ.Ε.. Νοιάζονταν, με λόγο και με έργο, όχι μόνο για τα εν οίκω αλλά και για τα εν δήμω. Έτσι, «των Ελλήνων οι κοινότητες έφτιαχναν άλλο γαλαξία», για να παραφράσω ως προς το χρόνο του ρήματος «φτιάχνω» και το γνωστό άσμα του αγαπημένου Διονύση Σαββόπουλου.
Το άλλο συμβάν διαδραματίστηκε στο Facebook. Έγινα πρόσφατα μέλος μίας ομάδας με κεντρικό θέμα την ελληνική γλώσσα. Θεώρησα, λοιπόν, σημαντικό, να κοινοποιήσω στην ομάδα αυτή την ανάρτησή μου σχετικά με τη δήλωση του Υφυπουργού Παιδείας κ. Κουκοδήμου, ο οποίος ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι «στο νηπιαγωγείο τα παιδιά δεν μαθαίνουν τίποτα, παίζουν και ζωγραφίζουν». Δεν θα μακρηγορήσω σχετικά, όσες και όσοι επιθυμείτε μπορείτε να επισκεφθείτε τον «τοίχο» μου και να τη διαβάσετε. Αυτό που συνέβη και με έβαλε σε σκέψεις είναι ότι ένας από τους διαχειριστές της εν λόγω σελίδας διέγραψε ακαριαία την ανάρτησή μου, με το σκεπτικό ότι δεν είχε καμία σχέση με το κεντρικό θέμα της ομάδας. Όπως σχολίασε, η παιδεία και ό,τι την αφορά, δεν έχει σχέση με τη γλώσσα μας. Δεν θα μπω στη σχετική συζήτηση, είναι μεγάλη και προφανώς δεν εξαντλείται στο Facebook. Θα εστιάσω στο ότι ενώ εγώ ζήτησα ευγενικά από τον κύριο αυτόν να συζητήσουμε αυτό που συνέβη (περισσότερο για να κατανοήσω το σκεπτικό του και όχι επειδή ενοχλήθηκα από το βίαιο τρόπο που με «έσβησε») και το ίδιο έπραξαν και κάποια άλλα μέλη της ομάδας, εκείνος μας έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του και αφαίρεσε και τα σχετικά σχόλια. Έτσι «καθάρισε», προστατεύοντας αυτό που θεωρεί «πολιτικά ορθό», με απρόσωπες, συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε διάλογος, ούτε ομάδα. Γιατί και τα δύο προϋποθέτουν την παρουσία πολλών Προσώπων, δεν αρκεί ο ένας, όποιος κι αν είναι αυτός…Αυτό σημαίνει Κοινωνία και Επικοινωνία.
Αυτό είναι το δεύτερο Α στερητικό για το οποίο θέλησα να σας απασχολήσω σήμερα, από τη λέξη Αγένεια. Και εδώ δεν χρειάζονται περισσότερες επεξηγήσεις, ο καθένας μας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Προσωπικά θεωρώ τόσο την Ασχήμια όσο και την Αγένεια μάστιγα της καθημερινότητάς μας στη χώρα των Νεοελλήνων. Αναλογιστείτε πώς και πόσο μας προικίζουν με τοξικά και επικίνδυνα συναισθήματα στο καθημερινό μας βίωμα, πόσο μας πληγώνουν, πόσο μας αρρωσταίνουν. Και μετά, για να “ξεφύγουμε” παίζοντας λίγο με τις λέξεις και με τις έννοιες, καθότι καλοκαίρι και καταχνιά, καθίστε και σημειώστε με πόσα Α δοτικά (και όχι στερητικά) συντασσόμαστε τόσο στον πραγματικό όσο και στον ιδεατό μας βίο: Αγάπη; Αλληλεγγύη; Ανοχή; Αλτρουϊσμός; Καλή εβδομάδα σε όλους!
