Με αφορμή το παιχνίδι «Βάζω την Εικόνα, Βάζεις τις Λέξεις;» που παίξαμε πρόσφατα με τον φίλο εικονογράφο Νίκο Γιαννόπουλο, θυμήθηκα μία ερώτηση που μου απευθύνουν συχνά, ειδικά οι γονείς των μαθητών μου: Τι πρέπει να κάνει ένας ενήλικος για να αγαπήσει το παιδί τα βιβλία;

Η απάντηση είναι απλή, όπως όλα τα δύσκολα αλλά όχι ακατόρθωτα. Να δείχνει με κάθε τρόπο πόσο τα αγαπά κι αυτός. Με λόγο και με πράξη, με γνώση και με φαντασία, με χιούμορ και με σοβαρότητα, με ραστώνη και με δημιουργικότητα. Τίποτα δεν αποτελεί για ένα παιδί πιο ισχυρό πόλο έλξης και μίμησης από τον ίδιο μας τον εαυτό, την καθημερινότητά μας, που όλο γι’ αυτήν γκρινιάζουμε, μα αυτή είναι η ζωή μας, κατ’ ουσίαν και όχι κατ’ εξαίρεση. «Διαβάζετε διαβάζετε, βιβλία μη λυπάστε, μα εκείνα ξεκουράζονται τη νύχτα που κοιμάστε», για να παραφράσω το αγαπημένο νησιώτικο, που οι περισσότεροι, κάποια στιγμή, έχουμε χορέψει…Η αγάπη για τα βιβλία είναι μεταδοτική, αν εμείς επιλέγουμε να τη μεταδώσουμε.

Πώς; Σημαντικό «εργαλείο» μας είναι πάντα το παιχνίδι. Από μια «ερεθιστική» εικόνα μπορεί να ξεπηδήσει ένα παραμύθι. Και από την ανάποδη: μία αυτοσχέδια ιστορία, ένα ποίημα, μια παροιμία, μπορεί να γεννήσει ένα πλήρες εικονογραφικό σενάριο. Μια φωτογραφία, ένα αντικείμενο, μία καθημερινή κατάσταση, ένα μουσικό θέμα, ένα τραγούδι, μπορούν να τροφοδοτήσουν τη φαντασία με αναπάντεχους και ορμητικούς χείμαρρους λέξεων. Αλλά και οι θησαυροί της μυθολογίας, της παράδοσης και της ιστορίας μας προσφέρουν αμέτρητες αφορμές για να δημιουργήσουμε τα δικά μας «κλασικά εικονογραφημένα». Όρεξη να έχουμε!