Ας είχε ο ήλιος δάχτυλα δυο αράδες να μου γράψει,
κι αν την αλήθεια απαρνηθώ, τα μάτια μου να κάψει.

Να κατεβάσει αγέρηδες, τα σύννεφα να σβήσουν,
και του Δεσμού του Γόρδιου το αίνιγμα να λύσουν.

Γιατί άπλωσε ο Θεός σκιά κι εμελανώθη ο κάμπος
και δάκρυσαν οι ασπάλαθοι απ’ το πολύ το θάμπος.

Κι έγειρε το κυκλάμινο στου θυμαριού τα χέρια.
Μονάχο του άλλο δεν βαστά κάτω από τόσα αστέρια.

Ο κόσμος είναι ατέλειωτος και πουθενά δεν βγάζει.
Απ’ όπου και να κρατηθείς μακριά του σε τινάζει.

Αητός στην Ακροκόρινθο το πέλαγος βιγλίζει.
Στην Τρίπολη δροσίζεται, στη Σπάρτη σεργιανίζει.

Στον κόρφο της Μονεμβασιάς στήνει κρυφό καρτέρι,
να ζευγαρώσει στέκεται σ’ ευωδιαστό μιντέρι.

Ξεπροβοδίζει στου Μυστρά τα κάστρα το μικρό του
και πάνω απ’ τον Κάβο-Μαλιά πιάνει το φυλαχτό του.

Σμίγουν τ’ αμάν απ’ τ’ Αϊβαλί κι από τ’ Ανώγεια τα ώφου
και λαβωμένο απαντούν το Διγενή στη Μόρφου.

Δυο ζύγια έχει τ’ αλίμονο, καρδιά μου τώρα κράτα.
Φάγε και πιες συντροφιαστή, μα μοναχή περπάτα.

Να τραγουδήσεις ντρέπεσαι, να κλάψεις δεν μερεύεις,
στεφάνι από λεμονανθούς πριν στολιστείς, χηρεύεις.

Στου Ταϋγέτου μια πλαγιά θα στήσω το τσαρδί μου,
με χιόνι ολομέταξο να τυλιχτείς ψυχή μου.

Ομίχλη απ’ τις ρυτίδες σου θα στάζω στην Εκάτη,
που με φεγγάρι ολόγιομο εισπράττει τη δεκάτη.

Κι άλλη βολά αν θα γελαστείς κι αγάπη ζητιανέψεις
μαχαίρι μαυρομάνικο να ’ρθεις να μου γυρέψεις.