Της Χαράς

Όλα της Μοίρας τα παιδιά είν’ παραχαϊδεμένα
μ’ άσβηστη γραμματοσειρά στα σύννεφα γραμμένα.

Κι όποιος σηκώσει τη ματιά κι άκριτα τα γυρέψει,
διπλό στιλέτο στην καρδιά μονάχος θα φυτέψει.

Γιατί θα δει συντροφιαστές τη Δόξα με τη Λήθη,
την πιο μεγάλη Μοναξιά να κατοικεί στα Πλήθη.

Τους δυο ομογάλακτους θα δει, τον Πόθο και τον Πόνο,
να ’χουν για πρωτοξάδερφα τη Ζήλεια και το Φθόνο.

Την Αυταπάρνηση θα δει καρσί με τη Δειλία,
τη Λαίδη Μάκβεθ να κερνά πορτό την Οφηλία.

Την Αρετή γειτόνισσα να έχει την Κακία,
αφού οι οντάδες που κρατούν είναι μεσοτοιχία.

Την Ομορφιά να γίνεται ένα με την Ασχήμια,
κι απ’ τ’ ακριβό το Στόλισμα ωραιότερη τη Γύμνια.

Όλα τα ξόμπλια θα τα βρει στης Μοίρας το δισάκι.
Ένα μονάχα της παιδί άπιαστο είν’ πουλάκι.

Δεν έχει τόπο να σταθεί, γωνίτσα για να στρώσει,
δέντρο να χτίσει τη φωλιά, αγάπη ν’ ανταμώσει.

Χαρά το λένε και βαστά όσο μια ψίχα χιόνι,
που πριν το χώμα αγκαλιαστεί σαν το κεράκι λιώνει.

Να τη γυρέψεις σαν θα βγεις στα τρίστρατα του κόσμου,
όλα θε να τ’ απαρνηθείς για ένα κλωνάκι δυόσμου.

Θαλασσινό

Η Μοίρα που με βάφτισε, του κοχυλιού ήταν μοίρα.
και το κονάκι μου έχτισα απ’ άνεμο κι αλμύρα.

Μόνη γραδάρω τα νερά, τ’ αμπάρι ξεσκαρτάρω.
Δεξιά μου έχω τα μάτια σου κι αριστερά το Χάρο.

Ζώνη από φίλντισι φορεί, με δυο αετούς στο πλάι.
Έναν ψηλά για να πετά κι έναν για να φυλάει.

Κράτα ουρανέ τα μπόσικα, τ’ άστρα σου οχιές γεννάνε.
Δεμένο στη Χρυσοσπηλιά τον Προμηθέα κρατάνε.

Κι αν ίσως τον ονειρευτεί του Κάστρου η Παινεμένη,
ένα σταμνάκι δίκταμο ο Ανήλιαγος της φέρνει.

Δέσε, ψυχή μου, την τριχιά σ’ ολάνθιστο φεγγίτη.
Τα γόνατά σου μάτωσε πριν τον αποσπερίτη.

Τι για ν’ ανέβεις στα ψηλά, τον ήλιο να φιλήσεις,
ό,τι ορίζεις κι αγαπάς πίσω πρέπει ν’ αφήσεις.

Κι αν κουμαντάρεις νιο σκαρί με ξομπλιαστό πανάκι,
πυξίδα ας είναι η κούπα σου, προσκέφαλο το δοιάκι.

Μεθύσια που δεν βάζει ο νους ζωή, θάλασσα τάζουν,
μ’ αν κάνεις πως αφήνεσαι, άγρια στοιχειά σ’ αρπάζουν.

Ερωτικό

Να σεργιανίσω ορέχτηκα μες στ’ άπαρτά σου κάστρα
κι από τις πολεμίστρες τους να σημαδεύω τ’ άστρα.

Διπλές να ρίχνω μπαλωθιές στου Κένταυρου το στέρνο
και με τ’ αποκαρώματα στα κιόσκια να γιαγέρνω.

Κει που ξεκλείδωτα αγρυπνούν τα μάτια σου τα μπλάβα
και σαν παίζουν τα τσίνορα τη νύχτα πιάνουν σκλάβα.

Να στρώνω θέλω πλάι τους λευκό πουκαμισάκι.
Σ’ αγάπη παρακαλετή δεν άπλωσα δισάκι.

Κατέχει ο αητός περάσματα κι ο λύκος μονοπάτια,
για ν’ αψηφούν τα δόκανα που στήνουν μαύρα μάτια.

Του λόγου μου γεννήθηκα σε χώρα κυματούσα.
Κι έχω την Άρτεμη αδερφή, νόνα την Αρετούσα.

Η μάνα όταν με γέννησε, φώναξε «Παναγιά μου!».
Λωξάντρα μου παρήγγειλε πως λέγαν τη γιαγιά μου.

Για τούτο και την κεφαλή δεν έμαθα να σκύβω.
Μόνο απ’ το λίγο στο πολύ κι απ’ το πολύ στο λίγο,

όπως τον βρίσκω τον καιρό, έτσι τον αρμενίζω.
Κι όσα με δάκρυ έσπειρα, με γέλιο τα θερίζω.

Το συνεταιριστικό βιβλιοπωλείο – καφέ POETA δίπλα στο εργατικό κέντρο στη γραφική γωνιά της Αρχαίας αγοράς στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ανοίγει τις πόρτες του την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014 σε κόσμους αλλαργινούς κι όμως τόσο κοντινούς όσο το κέντρο της ίδιας της καρδιάς μας.

Η Λία Καδέρογλου στην πρώτη ατομική της έκθεση με τίτλο “Κ-άστρων ποιήματα” αναδεύει χρώματα και αισθήματα, δυνάμεις και δυνατότητες μέσα από μία σειρά 50 εικαστικών έργων με θέμα τα Κ-άστρα. Το σημαντικό με το κάθε Κ-άστρο που αναδύεται, είναι η υψηλή του δυνατότητα, το Άστρο που έχει μέσα του.

Τα έργα είναι μεικτής τεχνικής με marbling μελανιών πάνω στον καμβά και χρήση balsa με μαρκαδόρους, τέμπερες και ακρυλικά. Τα εγκαίνια της έκθεσης που θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Νοεμβρίου θα συνοδευθούν μελωδικά από τη μουσική του StarClassic Radio που είναι ο επικοινωνιακός υποστηρικτής της εκδήλωσης. Θα είναι μία υπέροχη βραδιά γιατί θα είμαστε μαζί.

Λοιπόν, εσείς θα ανακαλύψετε το δικό σας Κ- άστρο;