Χαρταετός

Αν θα πετούσα με το χαρταετό μου,
θα πορευόμουν ίσια μες στον εαυτό μου.
Θα σεργιανούσα στα λημέρια του τ’ απάτητα,
και θα ημέρωνα τα πάθη του τ’ ακράτητα.

Αν θα πετούσα με το χαρταετό μου,
θ’ άφηνα ελεύθερο ό,τι νόμισα δικό μου.
Δίχως σημαία θα πατούσα στη σελήνη
και θα πασπάλιζα το σύμπαν με γαλήνη.

Αν θα πετούσα με το χαρταετό μου,
θα ύφαινα άνοιξη στον ξύλινο αργαλειό μου.
Κάθε της ξόμπλι θα ’ταν μαγεμένο κρίνο,
που σ’ όσα έχασα θα ευώδιαζε «δεν κρίνω».

Αν θα πετούσα με το χαρταετό μου,
δεν θα ’σουν πλάι μου σε κάθε πυρετό μου.
Ίσως γι’ αυτό κόντυνα τόσο την ουρά του:
να μη μακραίνω σου, μα να ’μαι και σιμά του!

Γαϊτανάκι

Μπες κι εσύ στη σπείρα τη διαρκώς περιστρεφόμενη
Έλα να πλέξουμε ηλιαχτίδες κι αστεροκλωστές
Να μπερδευτούν με τάξη κι αρμονία τα χρώματα
Να τραγουδήσουν οι σιωπές κι οι επιθυμίες μας
Και μη διστάσεις μπροστά στη λάθος πατουχιά
Μη φοβηθείς απόκρυφων αισθημάτων το γειτόνεμα
Γιατί όλα είναι ακούραστης ζωής μιλήματα
Σε κύκλο φθοροποιό κι αναγεννητικό
Αδερφών ψυχών η θάλλουσα ανθοφορία
Έλα καλέ μου, κράτα σφιχτά το θεμέλιο στύλο
Έλα γλυκιά μου, χόρεψε μαγευτικά
Τρυφερά αποκάλυψε τον γιορτινό εαυτό σου
Κάνε τη λύπη σου φτερούγισμα αστραπής
Λάμψε χωρίς υπερβολές και φτιασιδώματα
Κράτησέ με δίχως αγκαλιάσματα ασφυκτικά
Γιατί μαζί σου ως τα βάθη και τα πλάτη τ’ ατέρμονα

Χώρια σου ούτε ως τον μικρότατο διασκελισμό
Γιορντάνια ημιπολύτιμα οι ώρες μας στον κόσμο ετούτο
Μην τις αφήσουμε μοναχικά να περιφέρονται
Τυφλότεροι και μηδαμινότεροι των περιστάσεων
Καθώς πλανήτης βραχοσκέπαστος ο δρόμος μας
Και θάλασσα κυματούσα ο καιρός μας
Έτσι όπως τα βρήκαμε, έτσι ας πορευτούμε
Αμετανόητοι, αποφασισμένοι, ατελεύτητοι
Στρατηλάτες γέλωτος και δακρύων τεχνουργοί
Ευθεία καταπάνω στα όνειρά μας