«Αν εμένα δεν πιστεύεις, τζόγια μου,
τα λουλούδια μαρτυρούν
σε μεγάλον όρκο βάλτα
την αλήθεια να σου πουν…»

παραδοσιακό τραγούδι

Kate  Greenaway, Ο χορός των λουλουδιών. Ιδιωτική Συλλογή

Σήμερα αποφασίσαμε να αφήσουμε για λίγο τα λιβάδια και τις βουνοπλαγιές και να έρθουμε να…φυτρώσουμε, εκεί που σε καμία περίπτωση δεν θα μας έσπερναν: στις σελίδες ενός blog. Παραβλέπουμε το γεγονός ότι καμιά φορά οι μαμάδες, ή οι δάσκαλοι, για να δηλώσουν ότι τα παιδιά είναι λιγάκι ζωηρά, λένε κουνώντας το κεφάλι με νόημα: «είναι ένα…λουλούδι αυτός/-η!». Τους καλούμε κι αυτούς μαζί μας, για να ανακαλύψουν αλήθειες της ζωής, που ούτε που φαντάζονται πως τους μαρτυρούμε εμείς, τα λουλούδια, κι ας το λέει και το τραγούδι!

Μπορείτε να φανταστείτε έναν κόσμο χωρίς χρώματα, σχήματα κι αρώματα; Αν ναι, τότε έχετε μια ιδέα για το πώς μπορεί να είναι ένας κόσμος χωρίς λουλούδια. Άχρωμος, άσχημος και άοσμος, όπως ένα σεληνιακό τοπίο. Ας μας συγχωράει η χάρη σου αγαπητή μας Σελήνη, γιατί ενώ από μακριά είσαι χάρμα οφθαλμών, από κοντά δεν βλέπεσαι!

Daniel Ridgway Knight, Η Julia μαζεύει τριαντάφυλλα. Ιδιωτική Συλλογή.

Αφήστε την καρδιά και το μυαλό σας να αναλογιστούν, σε πόσες άραγε καταστάσεις της ζωής θέλετε, εσείς οι άνθρωποι, να μας έχετε κοντά σας. Θα εκπλαγούμε αν βρείτε έστω και μία, που δεν της ταιριάζουν τα λουλούδια. Μας θέλετε κοντά σας στις μεγάλες χαρές και στις μεγάλες λύπες, για στολίδι, αλλά και για παρηγοριά. Μας προσφέρετε για να δείξετε την αγάπη σας στα αγαπημένα σας πρόσωπα, για να μοιραστείτε τη χαρά σας για μια επιτυχία, για να απαλύνετε την απογοήτευση μιας αποτυχίας. Χωρίς εμάς, ούτε γάμος γίνεται, ούτε Επιτάφιος.

Άλλα λουλούδια ζούμε πολύ (πολυετή) κι άλλα λίγο (μονοετή), όλα όμως ολοκληρώνουμε τον κύκλο της ζωής μας με τάξη και σεβασμό στη μάνα μας τη φύση. Μόνο τώρα τελευταία οι άνθρωποι με τις επιλογές τους κοντεύουν να τρελάνουν και τις εποχές και εμάς. Ξεγελιόμαστε κι ανθίζουμε, νομίζοντας ότι ήρθε πρόωρα η άνοιξη, αλλά ο χειμώνας καιροφυλακτεί και μας παγώνει. Σήμερα, ωστόσο, δεν θα σταθούμε σ’ αυτά που μας χωρίζουν από τους ανθρώπους, αλλά σ’ αυτά που μας ενώνουν. Και δεν είναι λίγα…

Edward Atkinson Hornel, Μια ανοιξιάτικη παρέα. 1910. Μουσεία της Γλασκώβης.

Κοιτάξτε πόσο απαλά στηρίζουμε στα σέπαλα τα πέταλά μας. Πόσο κάθε μας μέρος, οι στήμονες, η ωοθήκη, ο μίσχος, τα φύλλα, εργάζονται όπως μια καλοκουρντισμένη μηχανή για το κοινό καλό. Όλοι για έναν και ένας για όλους! Εσείς το κάνετε αυτό στην οικογένεια και στην παρέα σας, στις κοινότητές σας; Στη δική μας, τη λουλουδένια κοινωνία, το κάθε τι παίζει σοφά το ρόλο του, ταπεινά κι αθόρυβα και ο στόχος είναι πάντα η συνέχιση της ζωής. Τα ζωηρά μας χρώματα και τα λεπτά μας αρώματα προσκαλούν τα έντομα και τα πουλιά να παίξουν το…«γύρη-γύρη όλοι» για το καλό του σπόρου. Κι έτσι, με το παιχνίδι και τη γλύκα του, αυξάνεται και πληθαίνει ο λουλουδόκοσμος.

V. Van Gogh, Kήπος με λουλούδια και μονοπάτι. 1888. Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.

Έχουμε, βεβαίως κι εμείς τις διαφορές μας. Δεν μπορεί, βλέπετε, να υπάρξει εξέλιξη στο βασίλειο της ομοιομορφίας. Η ποικιλία παράγει την ομορφιά, αλλά και τις εναλλακτικές λύσεις στα δύσκολα. Αυτό το μαρτυράμε όχι μόνο εμείς, αλλά και η λέξη βιοποικιλότητα, που είναι -όπως ξέρετε- σύνθετη. Κοιτάξτε μας πόσο διαφέρουμε μεταξύ μας και πόσο μοναδικά είμαστε όλα τα λουλούδια, απλά και σύνθετα, κοινά, ενδημικά και σπάνια. Άλλα φυτρώνουμε σε μέρη ορεινά κι άλλα σε πεδινά, άλλα κοντά σε γλυκό κι άλλα κοντά σε αλμυρό νερό, ή ακόμη και στην έρημο κι όμως προσαρμοζόμαστε κι επιβιώνουμε σε τόπους τόσο διαφορετικούς, με τρόπους τόσο ταιριαστούς στο καθένα μας και στο περιβάλλον του. Και μη νομίζετε ότι δεν μας αρέσει η οργάνωση κι η αρμονία. Ρίξτε μια ματιά στις ταξιανθίες μας, θαυμάστε την απόλυτη συμμετρία τους και θα μας θυμηθείτε…

P. Szinyei Merse, Ένα λιβάδι με παπαρούνες. 1896. Εθνική Πινακοθήκη της Ουγγαρίας. Βουδαπέστη.

Η ζωή μας είναι μια ζωή γεμάτη και χρήσιμη, ένα ταξίδι στη γνώση και την προσφορά: από το σπόρο στο βλαστάρι, από το βλαστάρι στο μπουμπούκι, από την άνθιση στην ωριμότητα, από το μαρασμό στη σήψη και τη λίπανση της γης, για να ξαναρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Γι’ αυτό σας λέμε, μιμηθείτε τη σοφία μας και μην αφήνετε τα ζιζάνια και τα εμπόδια να σας κρατάνε μαραμένους και τους πόνους και τις δυσκολίες να σας ακινητοποιούν. Εμείς θα βρισκόμαστε πάντα δίπλα σας, για να σας θυμίζουμε πως το μυστικό της ζωής και της δημιουργίας είναι η κίνηση, η δράση…Κι επειδή λουλούδια και ποιήματα πάνε συνήθως μαζί, σας αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από το υπέροχο ποίημα «Το Άξιον Εστί», του Οδυσσέα Ελύτη:

«ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ τα οικόσιτα της Νοσταλγίας
τα λουλούδια τα νήπια της βροχής που τρέμουν
τα μικρά και τετράποδα στο μονοπάτι
τ’ αψηλά στους ήλιους και τα ρεμβοκίνητα

Τα σεμνά με την κόκκινη αρρεβώνα
τα κομπάζοντας έφιππα μες στους λειμώνες
τα σε καθαρό ουρανό εργασμένα
τα στοχαστικά και τα χιμαιροποίκιλτα

Το Κρίνο, το Τριαντάφυλλο, το Γιασεμί
Ο Μενεξές, η Πασχαλιά, ο Υάκινθος
Το Γιούλι, το Ζαμπάκι, το Αστρολούλουδο»

Edward Atkinson Hornel, Μια ανοιξιάτικη παρέα. 1910. Μουσεία της Γλασκώβης.