Ποιος μπορεί να μιλήσει στα παιδιά για το φθινόπωρο καλύτερα από ένα κίτρινο φύλλο; Κανείς δεν το γνωρίζει τόσο καλά, κανείς δεν το αγαπά τόσο ώστε να…πέσει κατάχαμα και να γίνει χαλί να το πατήσει.

Αλλά όσο σημαντικό είναι το φύλλο που πέφτει, άλλο τόσο είναι κι αυτό που παραμένει στο κλαδί. Καθένα έχει τη λειτουργία, τη χρησιμότητα, την αξία του. Κι όλα τα φύλλα είναι φίλοι. Αυτό δεν είναι το σπουδαιότερο και το ομορφότερο στη ζωή;

Δυο φύλλα – φίλοι ήρθαν σήμερα στην τάξη μας, επισκέπτες απρόσμενοι που έγιναν αμέσως αγαπητοί. Αμέσως απέκτησαν όνομα: ο Κιτρινούλης και ο Πρασινάκης. Ο Κιτρινούλης ζούσε σ’ ένα δέντρο φυλλοβόλο και ο Πρασινάκης σ’ ένα αειθαλές. Τον Κιτρινούλη παραλίγο να τον πατήσει η κυρία καθώς ερχόταν πρωί πρωί αγουροξυπνημένη στο σχολείο. Ευτυχώς, τον εντόπισε εγκαίρως, τον σήκωσε από το πεζοδρόμιο, τον έβαλε στην τσάντα της και τον “έσωσε” από βέβαιο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Τον Πρασινάκη τον…κουτούλησε κατά λάθος, έτσι όπως περπάταγε αφηρημένη κι εκείνος ήταν φυτρωμένος σε ένα χαμηλό κλαδί. Σκέφτηκε ότι θα άρεσε στον Κιτρινούλη να έχει μια παρέα και τσακ! Άπλωσε το χέρι της και τον έκοψε προσεκτικά, αφού του εξήγησε το λόγο και του ζήτησε και συγνώμη. Ευτυχώς ήταν φύλλο με κατανόηση και δέχτηκε να θυσιαστεί για τη χαρά της γνώσης…

Να τους, λοιπόν, στην παρεούλα μας! Τους παρατηρήσαμε, τους αγγίξαμε, διαπιστώσαμε ότι ο καθένας είχε άλλη υφή (μαλακός-σκληρός, λείος-τραχύς). Τους μυρίσαμε. Ο Πρασινάκης, μόλις τον χαϊδέψαμε λίγο, μοσχομύρισε και «μαρτύρησε» αμέσως την καταγωγή του: φύλλο λεμονιάς. Μμμ, ευλογημένο δέντρο, απίθανος καρπός. Νοστιμίζει τα φαγητά και τα γλυκά μας, σκοτώνει τα μικρόβια, τρελαινόμαστε για τη δροσερή λεμονάδα του. Κρατήσαμε και τους δυο μας φυλλαράκους κοντά στο αυτί μας, για να ακούσουμε τι κουβεντιάζουν, να μάθουμε τα μυστικά τους. Αλλά δεν ακούστηκε τίποτα. Ούτε ψίθυρος. Μα…μιλούν τα φύλλα; Δεν έχουμε παρά να το ερευνήσουμε!

Στο σχολείο και στο σπίτι έχουμε πολλά βιβλία απ’ όπου μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες για διάφορα θέματα. Βιβλία γνώσεων, λεξικά, εγκυκλοπαίδειες. Ένας συμμαθητής μας είχε φέρει μία εγκυκλοπαίδεια από το σπίτι του. Μάθαμε πως να ψάχνουμε στα περιεχόμενα για να βρούμε αυτό που μας ενδιαφέρει. Εντοπίσαμε σε ποιες σελίδες έγραφε για τα δέντρα και τα φύλλα τους και διαβάσαμε πολλά ενδιαφέροντα. Αλλά δεν μας έφτανε αυτό. Θέλαμε να ακούσουμε από τα ίδια τα φύλλα πως περνάνε στη ζωή τους. Καταγράψαμε τις ερωτήσεις μας, όλα όσα θα θέλαμε να μάθουμε γι’ αυτά:

1. Διασκεδάζετε εσείς τα φύλλα;
2. Είναι τα δέντρα το σπίτι σας;
3. Τσακώνεστε μεταξύ σας εσείς τα φύλλα;
4. Βλέπετε τηλεόραση;
5. Οδηγείτε αυτοκίνητο;
6. Έχετε τάμπλετ;
7. Είναι ήσυχα τα άλλα φύλλα στο δέντρο σας;
8. Κοιμάστε εσείς τα φύλλα;
9. Πότε έχετε τα γενέθλιά σας;
10. Ζωγραφίζετε εσείς τα φύλλα;
11. Τι τρώτε;
12. Μπορείτε να κάνετε κολοτούμπες;
13. Πηγαίνετε διακοπές;
14. Έχετε οικογένεια;
15. Πάτε σχολείο;
16. Μοιράζεστε τα παιχνίδια σας;

Αλλά πως θα μας μιλούσαν τα φύλλα; Αφού δεν έχουν στόμα! Δεν έχουν; Εντάξει, έχουν κάτι μικρά σωληνάκια που ρουφάνε νερό και θρεπτικούς χυμούς από τη γη, αλλά στόματα δεν τα λες. Τουλάχιστον στόματα από αυτά που, εκτός από το να πίνουν και να τρώνε, μιλάνε κιόλας. Πρόβλημα! Αλλά για κάθε πρόβλημα υπάρχει μία λύση. Ειδικά όταν εκτός από όρεξη για μάθηση διαθέτουμε και δημιουργική φαντασία.

Βγήκαμε διάλειμμα και όταν επιστρέψαμε στην τάξη, μας περίμενε μια έκπληξη. Τα φύλλα – φίλοι μας, εκτός από όνομα, είχαν αποκτήσει και πρόσωπο! Και ένα πρόσωπο έχει φυσικά και στόμα. Λύθηκε κι αυτό το πρόβλημα, λοιπόν. Τώρα θα τα μάθουμε ΟΛΑ από πρώτο χέρι…εεε από πρώτο φύλλο δηλαδή! Είμαστε όλο αυτιά για ν’ ακούσουμε τις απαντήσεις τους. Και για να τα ενθαρρύνουμε ν’ αρχίσουν, ας τους χαρίσουμε από μια ζωγραφιά με πολλή αγάπη…

Μεσολάβησε Σαββατοκύριακο. Όταν μπήκαμε στην τάξη μας τη Δευτέρα το πρωί, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο Κιτρινούλης και ο Πρασινάκης, τα δύο φύλλα-φίλοι μας, δεν έδειχναν καθόλου καλά. Είχαν ζαρώσει και ξεραθεί ακόμη περισσότερο από τη ζέστη και την κλεισούρα και μόλις πήγαμε να τα αγγίξουμε, θρυμματίστηκαν. Ωχ τι πάθαμε! Τώρα, πως θα μας απαντήσουν στις ερωτήσεις μας;

Ευτυχώς, είμαστε παιδιά με φαντασία και επινοητικότητα. Στύψαμε το μυαλουδάκι μας, κουβεντιάσαμε διάφορες ιδέες και τελικά βρήκαμε τη λύση: θα τους ξαναφτιάχναμε, αλλά από χαρτόνι! Και να τους, χαμογελαστούς και έτοιμους για νέες περιπέτειες. Ο Κιτρινούλης και ο Πρασινάκης έγιναν δυο τσαχπίνες χαρτόκουκλες. Τους πήραμε στα χέρια μας και «ζωντάνεψαν» με τη φωνή και την κίνησή μας. Και ορίστε τι απαντήσεις έδωσαν στις ερωτήσεις μας:

1. Διασκεδάζετε εσείς τα φύλλα;
Φυσικά! Δεν βλέπετε πως κουνιόμαστε, πως χορεύουμε, πως τραμπαλιζόμαστε, ακόμη και πως πετάμε, όταν μας φυσά ο αέρας;

2. Είναι τα δέντρα το σπίτι σας;
Ασφαλώς! Σπίτια ευάερα, ευρύχωρα κι ευήλια, όπως λέτε κι εσείς οι άνθρωποι.

3. Τσακώνεστε μεταξύ σας εσείς τα φύλλα;
Όχι, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Είμαστε ίσα κι όμοια σε όλα!

4. Βλέπετε τηλεόραση;
Όχι, δεν μας χρειάζεται! Βλέπουμε τη φύση και τη θέα από τα κλαδιά μας! Τον ήλιο, το φεγγάρι, τ’ άστρα, όλα τα όμορφα πράγματα στον κόσμο. Και φανταζόμαστε παραμύθια.

5. Οδηγείτε αυτοκίνητο;
Όχι, ούτε αυτό μας χρειάζεται. Ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας και με τον αέρα.

6. Έχετε τάμπλετ;
Δεν έχουμε τάμπλετ, αλλά έχουμε πολλούς φίλους! Όλα τα σύννεφα στον ουρανό, το γρασίδι, τα λουλούδια και τους καρπούς στη γη.

7. Είναι ήσυχα τα άλλα φύλλα στο δέντρο σας;
Είπαμε, είμαστε ίσα κι όμοια σε όλα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…

8. Κοιμάστε εσείς τα φύλλα;
Και βέβαια! Και βλέπουμε κυρίως πράσινα όνειρα.

9. Πότε έχετε τα γενέθλιά σας;
Κάθε μέρα! Γιατί χαιρόμαστε τη ζωή.

10. Ζωγραφίζετε εσείς τα φύλλα;
Όχι, οι άνθρωποι ζωγραφίζουν εμάς. Και μερικοί μας πετυχαίνουν καταπληκτικά στις ζωγραφιές τους!

11. Τι τρώτε;
Τρώμε νεράκι, ήλιο και θρεπτικά συστατικά από το χώμα.

12. Μπορείτε να κάνετε κολοτούμπες;
Ναι, όσα πέφτουμε από τα δέντρα μας το φθινόπωρο.

13. Πηγαίνετε διακοπές;
Μόνο όταν φυσάει πολύ δυνατός αέρας και δεν μπορούμε να του αντισταθούμε…

14. Έχετε οικογένεια;
Φυσικά! Μπαμπάς μας είναι το δέντρο μας, μαμά μας η γη και αδέρφια μας τα άλλα φύλλα.

15. Πάτε σχολείο;
Ναι, όταν μας προσκαλούν τα παιδιά, για να μάθουν την ιστορία της ζωής μας!

16. Μοιράζεστε τα παιχνίδια σας;
Το πρώτο αγαπημένο μας παιχνίδι είναι οι μεταμορφώσεις. Κάθε εποχή αλλάζουμε. Το παρατηρείτε, εσείς οι άνθρωποι; Το δεύτερο αγαπημένο μας παιχνίδι είναι να φτιάχνουμε οξυγόνο για να μπορείτε να αναπνέετε.

Αφού ξεμπερδέψαμε με το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων, ήρθε η ώρα να παίξουμε και λίγο με τα μαθηματικά. Πρώτα χωρίσαμε τα φύλλα σε ομάδες ανάλογα με το χρώμα τους. Μετά φτιάξαμε παρέες μικρών και μεγάλων φύλλων. Παρέες φύλλων που έμοιαζαν με ευθείες γραμμές και με κύκλους. Δείξαμε ποιο ήταν το μικρότερο και ποιο το μεγαλύτερο. Ποιο ήταν πρώτο στη σειρά και ποιο τελευταίο. Ποια ήταν ανάμεσα στα άλλα.

Μετά τα προσκαλέσαμε σε χορό. Τα πετούσαμε όσο πιο ψηλά μπορούσαμε και τα φυσούσαμε για να χορέψουν. Χορέψαμε και γελάσαμε πολύ μαζί τους. Βάλαμε και μουσική, τις 4 εποχές του Βιβάλντι, είπε η κυρία. Κι όταν κουραστήκαμε, κάτσαμε στα τραπέζια μας, σχεδιάσαμε και κόψαμε φύλλα από χαρτόνια στα χρώματα του φθινοπώρου. Κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα, καφέ και χρυσαφιά. Χρησιμοποιήσαμε και μαλακή κηρομπογιά. Φτιάξαμε ένα δέντρο, σκέτη ομορφιά! Και θαυμάσαμε πίνακες ζωγραφικής σπουδαίων καλλιτεχνών που ζωγράφισαν υπέροχα φθινοπωρινά τοπία.

Ο Κιτρινούλης και ο Πρασινάκης μας έμαθαν τόσα πολλά. Και κάτι μας λέει ότι θα μείνουν φύλλα – φίλοι μας ώσπου να τελειώσει η χρονιά…

Και όχι μόνο αυτή η χρονιά! Σεπτέμβριος του 2016, με μια καινούργια παρέα παιδιών, σε ένα άλλο σχολείο. Στους δύο φίλους προστίθεται και ο Κοκκινούλης και όλοι με τη σειρά μας μιλούν για τον εαυτό τους, όπως τους μιλάμε κι εμείς. Τι μας αρέσει, τι φοβόμαστε, τι τρώμε, που κατοικούμε, ποιοι είναι οι φίλοι μας, τι αγαπάμε…Πως αλλιώς θα γνωριστούμε;

Φέτος είμαστε τυχεροί, το σχολείο μας διαθέτει δική του πράσινη αυλή. Στο διάλειμμα μαζεύουμε μερικά φυλλαράκια, με προσοχή για να μην πληγώσουμε τα φυτά τους. Το καθένα τους έχει το δικό του διαφορετικό σχήμα, άλλα μοιάζουν μεταξύ τους, άλλα όχι. Άλλα στέκονται μόνα τους στο βλαστό τους, άλλα με παρέα. Οι συμμετρίες που φτιάχνουν είναι καταπληκτικές! Δεν χορταίνουμε να τα παρατηρούμε, να τα αγγίζουμε. Κάποια είναι πολύ λεπτά κι ευαίσθητα, κάποια σκληρά και σαρκώδη. Κάποια μυρίζουν, κάποια όχι.

Και έρχεται η ωραιότερη στιγμή της ημέρας: θα δημιουργήσουμε τα δικά μας έργα τέχνης, εμπνεόμενοι από ένα φύλλο! Που να το φαντάζονταν τα φυλλαράκια μας ότι θα…μεταμορφωθούν απ’ τα χεράκια μας σε χελώνες θαλάσσιες και χερσαίες, πουλιά, ανθρωπάκια, σανίδες του σερφ, τέντες για σπίτια, ομπρέλες, καρδιές, πεταλούδες, ακόμη και σε Καραγκιόζη με φτερωτή καπελαδούρα!