Τα φετινά Χριστούγεννα δεν είναι σαν τα άλλα. Πόνοι μεγάλοι, πόλεμοι, εμφύλιες διαμάχες κυκλώνουν απειλητικά και ταλαιπωρούν τη γειτονιά μας. Λαοί ολόκληροι μεταναστεύουν αναζητώντας τη σωτηρία, μια νέα ζωή απαλλαγμένη από το φόβο, το θάνατο, την εξαθλίωση. Το Αιγαίο είναι γι’ αυτούς ελευθερία ή θάνατος. Κι εμείς, ανήμποροι ν’ αντιδράσουμε αποτελεσματικά και να αποτρέψουμε αυτό το θέατρο του παραλόγου, προσπαθούμε να ανακουφίσουμε τους πόνους και τη δυστυχία τους με όση ανθρωπιά μας έχει απομείνει.

Η φετινή Χριστουγεννιάτικη γιορτή του 7ου Νηπιαγωγείου Νέας Σμύρνης είχε ως στόχο να ευαισθητοποιήσει τα παιδιά και τις οικογένειές τους σχετικά με το δράμα αυτών των ανθρώπων. Να ανασύρει τον καλύτερο εαυτό όλων μας, αυτόν που νιώθει πληρέστερος και αληθινότερος όταν προσφέρει και όχι όταν απαιτεί. Αυτόν που επιλέγει συνειδητά όχι να γράψει για άλλη μια φορά γράμμα στον Άγιο Βασίλη για να ζητήσει επιπλέον καταναλωτικά αγαθά, βορά στο ήδη καλοθρεμμένο Εγώ του, αλλά να μετατραπεί εκείνος σε Άγιο Βασίλη, προσφέροντας από το περίσσευμά του σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ένα παιχνίδι για ένα χαμόγελο. Μια αγκαλιά για κάθε προσφυγάκι. Ένας λόγος παρηγοριάς και ένα βλέμμα αγάπης για κάθε κατατρεγμένο. Γιατί κανείς μας δεν ξέρει το αύριο τι θα φέρει. «Μηδενί συμφοράν ονειδίσης, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον».

Τα παιδικά παιχνίδια “ζωντανεύουν”. Εγκαταλείπουν τις θέσεις τους κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μπαρκάρουν μ’ ένα καράβι της γραμμής για τη Μυτιλήνη. Εκεί θα γιορτάσουν φέτος τη Θεία Γέννηση. Ζωγραφίζοντας χαμόγελα στα προσωπάκια των προσφυγόπουλων, που τόσο τα έχουν ανάγκη.

Σβούρες, αυτοκινητάκια, κούκλες, μπάλες, αεροπλανάκια, λούτρινα ζωάκια και μουσικά οργανάκια θα συστηθούν στους θεατές της γιορτής, θα χορέψουν όπως μόνο εκείνα ξέρουν ενώ θα ακούγονται χαρούμενες μουσικές, θα τραγουδήσουν τα κάλαντα, θα πουν ευχές και θα πετάξουν πάνω από θάλασσες και στεριές, για να προσγειωθούν σε όλων των ανθρώπων τις καρδιές…

Καλήν εσπέραν άρχοντες!
Σκοπό έχουμε δικό μας,
να σας καλωσορίσουμε
στο φωτεινό σχολειό μας.

Καθίστε αναπαυτικά
και κλείστε και τα κινητά.
Να μη μιλάτε, μη μασάτε
κι ήρεμα να χειροκροτάτε.

Στο θέατρο οι ηθοποιοί
χρειάζονται ησυχία πολλή,
αλλιώς δεν θα συγκεντρωθούν
τα λόγια τους σωστά να πουν.

Έφτασαν μέρες γιορτινές,
όπως και κάθε χρόνο,
για ν’ απαλύνουν στις καρδιές
θυμούς, λύπες και πόνο. 

Γι’ αυτό κι αποφασίσαμε
απόψε να σας πούμε,
μια ιστορία αληθινή,
για να συγκινηθούμε!

Κι αρχίζουμε! Χριστούγεννα
πλησίαζαν σαν τώρα,
όταν συμβούλιο κάνανε
τα παιδικά τα δώρα.

Όμορφες κούκλες σαν εμάς
και λούτρινα ζωάκια
μπάλες μεγάλες και μικρές,
σβούρες, αεροπλανάκια.

Κι από κοντά τα βρεφικά
όμορφα παιχνιδάκια,
οι κουδουνίστρες, τα γιο γιο,
τα μουσικά οργανάκια.

Αφού είπαν τις απόψεις τους,
κάναν ψηφοφορία.
Μια δράση αποφάσισαν
όλο πρωτοτυπία!

Ν’ αφήσουν το χουζούρι τους
στου δέντρου την αγκάλη
και να μπαρκάρουν σύσσωμα
για ενός νησιού ακρογιάλι.

Να μπουν σ’ ασημοκάραβο,
της ναυτοσύνης τάμα,
για να ’ναι καλοτάξιδο
και να γενεί το θαύμα.

Γιατί γυρίζει ο τροχός
όπως κι εμείς οι σβούρες
και πότε φέρνει απανεμιά,
πότε ανεμοδούρες.

Όταν ξεσπάει ο πόλεμος
στου κόσμου κάποια άκρη,
δεν έχει ο πόνος όρια
και σύνορα το δάκρυ.

Φαμίλιες ξεκληρίζονται,
πατρίδες ερημώνουν,
δυστυχισμένοι άνθρωποι
απ’ το μαράζι λιώνουν.

Άντρες, γυναίκες και παιδιά,
παππούδες και γιαγιάδες,
παίρνουν τους δρόμους να σωθούν,
από άγριους αφεντάδες.

Οι λύπες τους πυροβολούν,
οι φόβοι τους πληγώνουν,
τα όνειρά τους χάνονται,
οι ελπίδες τους παγώνουν.

Εμείς μπορεί να είμαστε
μικρά αυτοκινητάκια,
μα πιο πολύ θα θέλαμε
να σώζουμε παιδάκια.

Να τα οδηγούμε γρήγορα
από τις βόμβες πέρα,
σε μέρη που ’ναι ασφαλή,
χωρίς καμιά φοβέρα.

Εκεί να τα φροντίζουνε
και να τα προστατεύουν.
Γλυκά να τα παρηγορούν
και να τα συντροφεύουν.

Μαζί να ταξιδεύουμε
σε πίστες ζαχαρένιες,
εκεί που δεν κυκλοφορούν
καημοί και μαύρες έννοιες.

Πηγαίνετε, παρκάρετε
τώρα αυτοκινητάκια.
Σειρά έχουν ν’ απογειωθούν
τα αεροπλανάκια.

Εμείς θα κουβαλήσουμε
σ’ όσους ανάγκη έχουν,
φάρμακα, ρούχα, φαγητό,
στις κακουχίες ν’ αντέχουν.

Με τ’ ατσαλένια μας φτερά
πάνω απ’ τα συννεφάκια,
ελπίδα θα μοιράσουμε
σ’ όλα τα προσφυγάκια.

Θα μεταφέρουμε γιατρούς,
δάσκαλους, νοσοκόμους,
για να εφαρμόσουν άμεσα
της ανθρωπιάς τους νόμους.

Κιβώτια και αποσκευές
μ’ εφόδια γεμάτες,
για να ’χουν να πορεύονται
στης ξενιτιάς τις στράτες.

Μήπως γλυκάνει ο πόνος τους,
μήπως και ξεχαστούνε,
μέχρι να πάψει το κακό,
κι άσπρη μέρα να δούνε.

Όλα του κόσμου τα παιδιά
τις μπάλες αγαπούνε.
Ορίστε, φτάσαμε κι εμείς!
Θα μας καλοδεχτούνε!

Εμείς θα τα αφήσουμε
γερά να μας κλωτσήσουν
κι όλες τις στενοχώριες τους
ευθύς να λησμονήσουν.

Μπάσκετ μαζί θα παίξουμε
σ’ αυλές χωρίς αγκάθια.
Κορίτσια αγόρια στη σειρά
θα βάζουνε καλάθια!

Κι όταν θα πάνε στο σχολειό,
όπου ριζώσουν πάλι,
τα προσφυγάκια θα ’χουνε
μια μπάλα στην αγκάλη.

Η μπάλα θα ’ναι αφορμή
νέους φίλους να βρούνε,
όταν λεξούλες άγνωστες
δεν θα μπορούν να πούνε.

Μα και στο προσκεφάλι τους
η μπάλα θα θυμίζει
πόσο η ζωή είναι όμορφη
και θα τα νανουρίζει.

Κάντε μας χώρο, φτάνουμε!
Χτυπήστε παλαμάκια!
Είμαστε τα τσαχπίνικα,
τα λούτρινα ζωάκια.

Και ποιο παιδί δεν λαχταρά
στα χέρια να μας πάρει,
να μας ζουλήξει τρυφερά
όπως το μαξιλάρι;

Μα και εμείς το θέλουμε
να κάνουμε αγκαλίτσες
με μπράτσα αγριολούλουδα
και τρυφερές μουρίτσες.

Κάθε παιδί που μας κρατά,
φτιάχνει ένα σενάριο
για τη ζωή που λαχταρά,
σ’ ένα καλύτερο αύριο!

Κι εμείς γλυκά και απαλά
και χνουδωτά κι αφράτα,
μαζί του μαγειρεύουμε
παραμυθοσαλάτα.

Γιατί στις δύσκολες στιγμές
παρηγοριά μεγάλη
είναι του παιχνιδιού οι χαρές
κι η ονειρική του ζάλη.

Ό,τι κι αν λέτε, μόνο εμείς
τα μουσικά οργανάκια
τα καταφέρνουμε να παν
κάτω όλα τα φαρμάκια.

Οι κίνδυνοι αφοπλίζονται
κι οι πόνοι όλοι νικιούνται.
Μαγεύτρα είναι η μουσική,
κάνει όλους ν’ αγαπιούνται.

Μια κουδουνίστρα στο χεράκι,
όταν κρυώνει ή πεινά,
κάνει κάθε μικρό μωράκι
και πάλι να χαμογελά.

Ίσως ολόκληρος ο κόσμος
να γίνει παιδική χαρά,
τραγούδια αν όλοι μοιραστούνε,
δικαιώματα και αγαθά.

Χριστούγεννα! Παιχνίδια αγάπης,
χαρίστε σ’ όλα τα παιδιά
κι αφήστε να σας πλημμυρίσουν
αισθήματα αληθινά.

Ψηλά τον ουρανό κοιτάξτε,
τον δίχως τέλος και αρχή,
και ψύχραιμα αναρωτηθείτε
τι αξίζει αλήθεια στη ζωή.

Σκέψεις κακές, θυμούς και πόνους
σβήστε τα όλα απ’ την ψυχή,
για να μπορέσει ο Χριστός μας
και μέσα σας να γεννηθεί.

Εδώ τελειώνει η γιορτή μας
κι αυτό που μένει τώρα πια,
είναι το να σας ευχηθούμε
ολόψυχα ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!