Ήταν όμορφα και δημιουργικά, όπως πάντα, στη χθεσινή συνάντηση της «Χάρτινης Αγκαλιάς», της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης που με πολλή αγάπη και μεράκι λειτουργούμε μία φορά κάθε μήνα στις εκδόσεις Καλέντη. Απουσίαζε μόνο ο αγαπημένος μου και προσωπικός φωτογράφος Κώστας Χριστοφορίδης και έτσι δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφίες. Έβγαλε όμως η οικοδέσποινά μας Κέλλυ Ιωαννίδου με την καινούργια της μηχανή και σύντομα θα τις μοιραστεί μαζί μας. Και στο τέλος της συνάντησης μου είπε το καλό νέο: την Τρίτη, 2 Φλεβάρη 2016, το βιβλίο μας «Ο θησαυρός της Εβίτας» θα πάει τυπογραφείο. Να πάω κι εγώ, αν θέλω, να ζήσω αυτήν την εμπειρία από κοντά. Αν θέλω, λέει! Αλλά πώς να πάω; Εδώ αρρωσταίνουμε και δεν ζητάμε άδεια, αφού δεν έχουν να στείλουν αναπληρωτές στα σχολεία. Πώς να ζητήσω άδεια να απουσιάσω για έναν τέτοιο λόγο;
Δεν μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου αυτή τη χαρά. Όμως εκείνες τις ώρες, το μυαλό και η καρδιά μου θα είναι εκεί. Θα μυρίζω τα μελάνια, θα χαϊδεύω το φρεσκοτυπωμένο χαρτί, θα ξεπλένω τα μάτια μου στα μαγευτικά χρώματα της εικονογράφησης, θα ανασαίνω την αύρα ενός μικρού, προσωπικού ονείρου που πήρε σάρκα και οστά και έγινε πραγματικότητα, όταν συνάντησε ανθρώπους που κάνουν όνειρα σαν κι αυτό.
Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά σκέφτομαι ότι είναι πολυτέλεια να ενθουσιάζομαι και να παθιάζομαι τόσο πολύ με πράγματα που έχουν αξία και νόημα για το δικό μου μικρόκοσμο, ενώ πλάι μου ή και πιο μακριά κυριαρχούν η απόγνωση, ο πόνος, η δυστυχία. Νιώθω άσχημα να συζητώ για ιστορίες και παραμύθια και να μην έχω τη δύναμη να φτιάξω μια δίκαιη πραγματικότητα, μια ανακουφιστική για όσους υποφέρουν αλήθεια, μια νέα πρόταση ζωής και ένα καταφύγιο παρηγοριάς και συμπόνιας για όσους το έχουν ανάγκη. Και δυσκολεύομαι να ζήσω τη χαρά μου, την όποια μικρή χαρά μου αναλογεί. Αυτό που λείπει από τους άλλους είναι πάντα η σκιά που θαμπώνει το φως της.
Έτσι και τώρα με το «Θησαυρό της Εβίτας». Ξέρω, επίσης, ότι από τη στιγμή που θα τυπωθεί, το βιβλίο δεν θα είναι πια δικό μου. Και έτσι πρέπει. Θα ανήκει σε καθέναν από σας που θα επιλέξει να ταξιδέψει στις αράδες του μαζί με το παιδί που αγαπά, ή και μονάχος. Δεν πρόκειται για κάτι ξεχωριστό, δεν είναι αριστούργημα, δεν θα ταρακουνήσει τα νερά της εγχώριας παιδικής λογοτεχνίας. Είναι μόνο μία ψίχα από τον άνθρωπο που είμαι. Ζυμωμένη με παιδικά βιώματα, αγαπημένα διαβάσματα, κουβέντες με φίλους, αγωνίες εφηβικές, αποστάγματα των σπουδών μου, αποκοτιές της ενηλικίωσης, φανταστικές περιπλανήσεις, ευσεβείς πόθους, ψυχοθεραπευτικά καθρεφτίσματα, αέναους κύκλους ωρίμανσης, οδυνηρών διαψεύσεων αλλά και επίμονων και επίπονων προσπαθειών για ιδέες, πρόσωπα και πράγματα αγαπημένα, που πλησίασαν πολύ το «ευτυχισμένο τέλος».
Λένε πως στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Το πιστεύω. Και είναι τόσο ανθρώπινο, ίσως και θεάρεστο αυτό. Είναι λυτρωτικό να ακουμπάς κάπου για να πάρεις φόρα και να κάνεις το δικό σου άλμα. Είναι το μυστικό της συνέχισης της ζωής, η θετική ενέργεια κάθε δημιουργικής αλληλουχίας. Στο «Θησαυρό της Εβίτας» πρωταγωνιστούν άνθρωποι και ζώα, δυνάμεις της φύσης, πλάσματα και τοπία αλλόκοτα, ψυχές ακατέργαστες αλλά και τέρατα, ποιότητες ζωής αυθεντικές αλλά και μεταλλαγμένες, συναισθήματα αρχέγονα αλλά και αλλοτριωμένα. Η Εβίτα όμως δεν είναι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Δεν το διάβασε ποτέ αυτό το βιβλίο, προσπάθησε κάποτε αλλά δεν πήγε παραπέρα από την πρώτη σελίδα. Δεν την κέρδισε, δεν το ένιωσε…
«Ο θησαυρός της Εβίτας» είναι η ιστορία που ακόμη αφηγούμαι στον εαυτό μου όταν τα πράγματα σκουραίνουν ή θαμπώνουν στη ζωή μου. Και νιώθω παράξενα και ωραία που, τυπωμένος πλέον, θα μπορεί να (εμ)πλουτίσει λίγο και τις ζωές άλλων, μικρών και μεγάλων. Μακάρι να τα καταφέρει. Και, ναι, αγαπητή Κέλλυ Ιωαννίδου, είμαι πολύ συγκινημένη που θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία τέλη Φλεβάρη. Σας ευχαριστώ όλους, και πρώτα εσένα, τη Βασιλική Τζόκα και την Ίριδα Σαμαρτζή γι’ αυτό. Κι ευχαριστώ ειλικρινά και όλους εσάς που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε αυτές τις γραμμές. Νιώθω πιο ελαφριά τώρα που μοιράστηκα το θησαυρό με μια προδημοσίευση…εξομολόγηση!
Καλό Φλεβάρη να έχουμε.
