Σήμερα ταξιδέψαμε μέχρι τη μακρινή Ιαπωνία, που την αποκαλούν και “Χώρα των Χρυσανθέμων”, γιατί εκεί φυτρώνουν πάρα πολλά τέτοια άνθη. Η κυρία Εύη μας αφηγήθηκε ένα μύθο για τα χρυσάνθεμα. Ευτυχώς που δεν τον αφηγήθηκε στα Γιαπωνέζικα, δεν θα καταλαβαίναμε λέξη! Τον είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο που ήταν μεταφρασμένο στα ελληνικά, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει τα γράμματα αυτής της δύσκολης γλώσσας. Ακούγεται λίγο αστεία στ’ αυτιά μας, αλλά ανήκει σε έναν πολύ σπουδαίο πολιτισμό της Άπω Ανατολής. Μας είπε μάλιστα ότι τα γράμματα αυτής της γλώσσας, που μοιάζουν με μικρές ζωγραφιές, λέγονται ιδεογράμματα. Μάθαμε κι άλλη μια παράξενη γιαπωνέζικη λέξη. Τη λέξη «κιμονό». Έτσι έλεγαν το φόρεμα της ηρωίδας του μύθου που μας είπε.

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στη μακρινή Ιαπωνία, που τη λένε και Χώρα των Χρυσανθέμων γιατί εκεί φυτρώνουν πολλά χρυσάνθεμα, μια όμορφη κοπέλα, που ήταν αρραβωνιασμένη μ’ ένα αρχοντόπουλο. Κοντά στη πόλη τους, στα γειτονικά βουνά, έμενε σε μια σπηλιά ένας δράκος. Ένας πελώριος δράκος που είχε ανθρώπινη λαλιά κι έλεγαν γι’ αυτόν πως δεν ενοχλούσε αυτούς που δεν τον ενοχλούσαν.

Μια μέρα η όμορφη Γιαπωνέζα έχασε τον αρραβωνιαστικό της. Έψαξε παντού, ρώτησε όλο τον κόσμο, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να της δώσει μια χρήσιμη πληροφορία. Μετά από δέκα μέρες κάποιος της είπε πως το παλικάρι είχε πέσει στα χέρια του δράκου. Τη συμβούλεψε να μην πάει να το αναζητήσει, γιατί θα έβαζε τη ζωή της σε κίνδυνο. Μα η κοπέλα αγαπούσε τόσο τον αρραβωνιαστικό της, που δεν δίστασε ούτε στιγμή. Μια και δυο ξεκίνησε για τη σπηλιά του δράκου αποφασισμένη να φέρει τον αρραβωνιαστικό της πίσω.

Ύστερα από μισής μέρας δρόμο έφτασε στα βουνά και μόλις πλησίασε τους μεγάλους βράχους, είδε το φοβερό δράκο να βγαίνει από τη σπηλιά του.

– Τι ζητάς εσύ εδώ; τη ρώτησε ο δράκος. Δεν με φοβάσαι;

– Δεν σε φοβάμαι, γιατί μου έχουν πει πως είσαι καλός και δίκαιος, του απάντησε με θάρρος η κοπέλα. Γιατί όμως αιχμαλώτισες τον αρραβωνιαστικό μου;

– Είμαι καλός με τους καλούς και κακός με τους κακούς, της απάντησε ο δράκος. Ο αρραβωνιαστικός σου μίλησε άσχημα για μένα, το έμαθα και γι’ αυτό τον αιχμαλώτισα. Θα τον κρατήσω σκλάβο, να με υπηρετεί για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Η κοπέλα έπεσε τότε με κλάματα στα πόδια του δράκου και τον παρακάλεσε να τους λυπηθεί και ν’ αφήσει το παλικάρι ελεύθερο.

– Άκουσε, της είπε ο δράκος, ύστερα από λίγη σκέψη. Θα σου κάνω τη χάρη και θα αφήσω τον αγαπημένο σου ελεύθερο, αρκεί να μου φέρεις ένα χρυσάνθεμο που να έχει εκατό πέταλα.

Η κοπέλα δέχτηκε αμέσως. Δεν ήξερε όμως ότι μέχρι τότε τα χρυσάνθεμα είχαν μόνο τριάντα πέταλα. Γύρισε στην πόλη κι άρχισε να ψάχνει.

– Μην ψάχνεις άδικα, τη συμβούλεψαν όλοι. Δεν υπάρχει πουθενά χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα.

Αλλά εκείνη δεν ήθελε να παραδώσει τα όπλα. Το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει και αποφάσισε: «μπορεί να μην υπάρχει χρυσάνθεμο με εκατό πέταλα, αλλά κανένας δεν μπορεί να με εμποδίσει να το δημιουργήσω, όσος κόπος κι αν χρειάζεται, για το χατίρι του αγαπημένου μου». Έκοψε από τον κήπο της ένα χρυσάνθεμο και άρχισε να χαράζει τα πλατιά του πέταλα με μια λεπτή καρφίτσα των μαλλιών της. Σιγά σιγά, με άπειρη υπομονή, κατάφερε να χωρίσει τα πέταλα του λουλουδιού σε εκατό λεπτά κομμάτια. Μετά, επέστρεψε στη σπηλιά του δράκου με το κατόρθωμά της.

– Σου έφερα το χρυσάνθεμο με τα εκατό πέταλα, του είπε αποφασιστικά.

Ο δράκος πήρε γεμάτος περιέργεια το χρυσάνθεμο, μέτρησε τα πέταλά του με προσοχή και τα βρήκε εκατό. Άφησε τότε ελεύθερο το παλικάρι, όπως είχε υποσχεθεί. Το αγαπημένο ζευγάρι γύρισε ευτυχισμένο στην πόλη κι από τότε λένε πως τα χρυσάνθεμα δεν ξαναφύτρωσαν ποτέ με τριάντα πέταλα. Φύτρωναν απευθείας με εκατό για να θυμούνται όλοι το θαύμα της αγάπης και της υπομονής της όμορφης Γιαπωνέζας!

Η κατεργάρα η κυρία Εύη δεν μας έδειξε εικόνες, όταν μας αφηγήθηκε το μύθο. Μετά καταλάβαμε το γιατί. Μας έβαλε να τις ζωγραφίσουμε εμείς! Γίναμε μικροί εικονογράφοι και κάναμε και μια έκθεση παιδικής ζωγραφικής στο μωσαϊκό της τάξης μας. Κάθε εικονογράφος έχει τη δική του τεχνοτροπία, το δικό του ύφος στη ζωγραφική του, είπε η κυρία Εύη. Μπορεί το θέμα της εικόνας να ήταν ίδιο για όλους μας «Ζωγραφίστε τους 3 ήρωες του μύθου και το χρυσάνθεμο», αλλά καμιά ζωγραφιά δεν βγήκε ίδια με την άλλη. Αυτό κι αν είναι θαύμα! «Το θαύμα της προσωπικής έμπνευσης, το θαύμα της τέχνης…», είπε η κυρία Εύη εντυπωσιασμένη και μας χειροκρότησε όλους όσο πιο δυνατά μπορούσε.

Μα τι απίστευτη υπομονή και δεξιοτεχνία είχε αυτή η Γιαπωνέζα! Άκου να χαράξει τα πέταλα του χρυσάνθεμου για να γίνουν εκατό. Η κυρία Εύη μας είπε ότι οι Ιάπωνες είναι λαός με εξαιρετικές επιδόσεις στη χειροτεχνία. Μάλιστα έχουν εφεύρει μία τέχνη που λέγεται οριγκάμι, φτιάχνουν απίστευτα καλλιτεχνήματα με χαρτί! Πιάνουν τα χέρια τους και έχουν και αστείρευτη υπομονή.

Είδαμε και πίνακες σπουδαίων ζωγράφων που έχουν ζωγραφίσει χρυσάνθεμα. Μερικοί, όπως ο Renoir, τα ζωγράφιζαν ξανά και ξανά μέχρι να τα πετύχουν! Στο τέλος, μας έδειξε και ένα πολύ ωραίο βιβλίο, της κυρίας Ευγενίας Φακίνου, που έχει γράψει και τη «Ντενεκεδούπολη». Βρήκαμε το χρυσάνθεμο εκεί μέσα και διαβάσαμε τις σχετικές πληροφορίες. Μετά από όλα αυτά, όταν περάσουμε από κήπο ή ανθοπωλείο που έχει χρυσάνθεμα, αποκλείεται να μην τα γνωρίσουμε!

Πηγή: «Οι μύθοι των λουλουδιών», εκδόσεις Στρατίκη, 1991