Εσύ νομίζεις ότι ξημέρωσε.

Ότι σηκώθηκες να φτιάξεις πρωινό.

Ότι ο καφές αχνίζει στο μπρίκι και σε νουθετεί.

Ότι η αύρα που ξεφυλλίζει τις κουρτίνες υπόσχεται δροσιά.

Ότι το πλυντήριο που μουρμουρίζει ρυθμικά, θα καθαρογράψει απ’ την αρχή όσα κάποτε τσαλακώθηκαν, γιατί ταξίδεψαν αγκαλιασμένα ασφυκτικά.

Ότι θα καθίσεις στον καναπέ για να αφουγκραστείς φρέσκιες ειδήσεις από το καθημερινό σουλάτσο των σπουργιτιών στο πεζοδρόμιο.

Ότι θα πλύνεις σχολαστικά τις ντομάτες για να φτιάξεις γεμιστά.

Ότι θα ποτίσεις το δυόσμο, το βασιλικό, το γεράνι και την ελιά, που μεγαλώνουν αδιαμαρτύρητα στις γλάστρες.

Ότι θα ανοίξεις το ραδιόφωνο για να πετάξουν στο σαλόνι οι χαρταετοί του Μίκη.

Ότι θα κάτσεις στο πάτωμα να φτιάξεις κάστρα απόρθητα με το Αγαπάκι σου.

Ότι θα σηκώσεις το τηλέφωνο για ν’ ανασάνεις μια αγαπημένη φωνή.

Ότι θ’ ανοίξεις το ψυγείο για να βγάλεις το κασέρι με το σταφύλι, να στυλωθείς.

   

Εσύ νομίζεις ότι ξημέρωσε μία ακόμη σεμνή και ελεγχόμενη επανάληψη.

Όπως χθες, όπως άλλοτε, όπως είθισται.

Όμως εκείνη είναι εκεί και σε παρατηρεί.

Δεν έχει όνομα, ταυτότητα, προορισμό.

Δεν ξέρει που θα τη βγάλει αυτό το πρωινό.

Κείτεται αδαπάνητη, αμόλυντη, ελεύθερη, λευκή.

Σαν φτέρωμα περιστεριού, σαν μοίρα αγέννητου παιδιού.

Δεν έχει τίποτα να σου υποσχεθεί.

Απλώς υπάρχει. Για να πολιορκεί τα μάτια σου.

Μόνη, αμίλητη και ακέραιη σαν θεότητα.

Κανείς δεν ξέρει, ούτε υποθέτει τι της μέλλεται.

Με τι στοιχειά θ’ αντιπαλέψει, με τι έρωτες.

Σε ποιους σεισμούς, ποιους κουρνιαχτούς ίσως χαθεί.

Σε ποιους παράφορους ποταμούς ίσως ποντιστεί.

Κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα υποταχτεί

στον άγνωστο κόσμο, που αδημονεί να ενσαρκωθεί.

Αν θα υποφέρει, αν εγκαταλείψει, αν θα σωθεί.

Αν το γραφτό της είναι να φυλακωθεί.

Ή αν πάλι άδοξα θα σκιστεί, αν θα λερωθεί.

Αν στον Καιάδα των Ναρκίσσων θα ριχτεί

και το παιχνίδι θα χαθεί απ’ την αρχή.

Εσύ νομίζεις ότι ξημέρωσε κι ότι έχεις μια ζωή.

Μα η άδεια σελίδα είναι μπροστά σου. Σε ποθεί.

Κι εσύ το ξέρεις πως δεν υπάρχει διαφυγή.

Δεν θα ησυχάσεις αν κι αυτή δεν σου δοθεί.

Η άδεια σελίδα δεν είναι ιδέα σου. Είσαι εσύ.