Αναστατώνεις το καλοκαίρι προσδοκώντας κι εγώ δεν ξέρω τι πράγματα και θαύματα, τι ανήκουστα κατορθώματα. Να δανειστείς, λέει, του Ποσειδώνα την τρίαινα, να προσαράξεις στην Ιθάκη ναυαγός, αγκαζέ με την Κίρκη και την Καλυψώ. Ν’ αναταράξεις τη μεγαλοθυμία του χαλκέντερου Έρωτα, να σε προικίσουν οι χαριτόβρυτες Νηρηίδες, να εγκολπωθείς τη μυστηριώδη καλλονή ή τον καλογυμνασμένο ημίθεο. Καλπάζεις επιμελώς ατημέλητα σε κοσμικές λεωφόρους και κονσερβοποιημένα ερημόνησα, για να δρέψεις τους απαγορευμένους καρπούς. Χλευάζοντας την ταπεινή καθημερινότητα, όσο κρατάει μια άδεια με αποδοχές. Ακκίζεσαι, μεγαλοπιάνεσαι, αφήνεσαι σε πόθους υψιπετείς, περνάς καλά μεγαλοφώνως.

Αλλά το καλοκαίρι είναι μια παραδείσια λίμνη στην καρδιά ενός βαθύσκιωτου βουνού. Είναι το κρησφύγετο του μοναχικού τρίτωνα. Η νεραϊδοϋφαντη αιώρα του νούφαρου και το ξυλόγλυπτο σοφραδάκι της αρκούδας. Μια τρίλια του σπάνιου μαύρου δρυοκολάπτη σεκόντο στο βούισμα της λιβελούλας. Ο σμαραγδένιος αντικατοπτρισμός της φτέρης στα μονοπάτια εφήβων ρυακιών. Το πετάρισμα της ψυχής στους μελίρρυτους στήμονες του νυμφίου της.

Το καλοκαίρι ποτέ δεν ήταν της ευκολίας, του συρμού και του παραπεταμού, της πέτσας του γιαουρτιού, της γλίτσας του αντηλιακού. Κι όταν διαγράφει τον τέλειο κύκλο του, η Περσεφόνη ακροβολίζεται στα παλάτια των υπόκωφων στεναγμών. Η γερόντισσα ιέρεια ανάβει το καντήλι με το τσακμάκι και με το κεφάλι στο μαντήλι. Η μάνα Δήμητρα φυτεύει ένα σποράκι σε πήλινο, μελανόμορφο γλαστράκι. Τα παιδιά των μελτεμιών απασφαλίζουν τα παραθυρόφυλλα στην τάξη, για να μπει η Ίνδικτος αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ο Λόγος και η Πράξη. Η παντοκράτειρα θάλασσα επιτρέπει στον Πρωτέα να καταπιαστεί πάλι με τις ενάλιες και εναέριες μεταμορφώσεις του. Κάθε μαργαριτάρι επιστρέφει στο όστρακό του, κάθε πετράδι στο θυμητάρι του, κάθε δάκρυ στης βλεφαρίδας του την άκρη. Φοράς το γαλάζιο κομποσκοίνι στο δεξί βραχίονα και μια ακόμη ανα-μέτρηση ξεκινά. Γι’ αυτό άσε τις μελαγχολίες κατά μέρος και βάλε την αγάπη μπροστά. Γιατί το έργο συνεχίζεται, ευτυχώς ή και δυστυχώς. Και θες να είσαι ο ήρωας ο καλός.

Το καλοκαίρι ποτέ δεν λειτούργησε ως άλλοθι. Υπήρξε ανέκαθεν προορισμός. Όμως εσύ το παρεξήγησες, ο φτωχός.

Οι φωτογραφίες είναι από τη λίμνη Ζορίκα, στο Γρεβενίτι, Ανατολικό Ζαγόρι.