Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ ξεδίπλωνα στις παρυφές του σκοταδιού
ένα μικρό κόκκινο ακορντεόν, την αγκαλιά μου,
για να νυστάξει ο κακοτράχαλος άνεμος.

Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ ελευθέρωνα τα μυστικά αλαβάστρινων κόσμων,
για να ζωστούν ανατολή τ’ αετόπουλα,
ν’ αναληφθούν σε κορφές ανυπέρβλητες.

Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ έλαμνα μοναχική Αμαδρυάδα στο σύθαμπο,
για να συλλέξω βοτάνια θαυματουργά,
ν’ αποτολμήσει της αλήθειας το τραύμα μια ίαση.

Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
εγώ υπεράσπιζα τις σεπτές νεραγκούλες στα διάσελα,
μ’ ένα λίθινο σκήπτρο, αμμωνίτες και κρόταλα,
ενάντια στα Κυκλώπεια στίφη αδίστακτων συρφετών.

Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα
και θαρρούσες πως απλά και φτηνά είν’ τα πράγματα,
εγώ έριχνα άσκεπα στα θηρία τα μάτια μου,
για να νιφτεί η αρένα ζωή σου ροδόσταμο.

Όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα,
ό,τι κι αν πίστευες κι έλεγες για μένα το απίθωνα
στο πανωχείλι μιας λίμνης με νούφαρα,
ν’ αεριστεί απ’ των ερωδιών τα φτερώματα.

Γιατί όταν εσύ νόμιζες ότι έκανα μάθημα
και η τιμή μου παιζόταν στων λύκων στα δάχτυλα,
εγώ ερμήνευα Αρετούσα, Αντιγόνη και Ιππόλυτο,
με τρόπο ανέσπερο, ακάματο κι απόλυτο,
σε μια σκηνή δίχως προβολείς και χειροκρότημα
και δεν με νοιάζει αν αυτό θεωρείται ατόπημα.
Μου φτάνει μόνο που γνωρίζω τι έπραξα,
όταν κρυφά στην κουίντα αναστέναξα.

5 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών