“Τι να κάνω με τα παιδιά στο σπίτι;”

Η ερώτηση αυτή πάντα μου φαίνεται παράξενη. Τόσο παράξενη όσο και η ερώτηση “Τι να κάνω με τα παιδιά στο σχολείο;”. Από πότε το να έχουμε παιδιά κοντά μας είναι πρόβλημα; Τι να πουν και οι γονείς που δοκιμάζονται σε αγώνα – θεριό, όπως ο Elias Maglinis που τον σκέφτομαι και προσεύχομαι καθημερινά γι’ αυτόν, το αγγελούδι του, τους δικούς του ανθρώπους στο πλάι του;

Κλειστήκαμε στο σπίτι, λόγω ανωτέρας βίας. Είμαστε υγιείς και θα κάνουμε το παν για να παραμείνουμε; Κατ’ αρχήν είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό, ανήκουμε στους τυχερούς. Μετά καθόμαστε όλοι μαζί και σχεδιάζουμε την καθημερινότητά μας σύμφωνα με τις νέες συνθήκες. Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Ή μήπως γίνονται πιο…πραγματικές;

Σας έχω νέα: τα παιδιά είναι οι καλύτεροι βοηθοί, αν τους το ζητήσουμε με τρόπο ελκυστικό και πειστικό. Βοηθοί στις δουλειές του σπιτιού, στην καθαριότητα, στην τακτοποίηση, στο μαγείρεμα. Ευκαιρία να αναδιοργανώσουμε το χώρο μας. Ξέρετε πόσο αγχολυτικό είναι αυτό; Πόσο θεραπευτικά μπορεί να λειτουργήσει; Ευκαιρία να ξεχωρίσουμε ρούχα, παιχνίδια, άλλα αντικείμενα καθημερινής χρήσης που πια δεν μας κάνουν ή δεν τα χρειαζόμαστε για κάποιο λόγο, να τα καθαρίσουμε προσεκτικά και να τα συσκευάσουμε για να τα προσφέρουμε σε όσους σίγουρα τα έχουν ανάγκη και θα τα αξιοποιήσουν.

Μετά, ας αναλογιστούμε πόσο πιο δημιουργικοί μπορούμε να γίνουμε όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο με τα παιδιά μας. Δημιουργικοί με το μυαλό, με τα χέρια, με τη φαντασία, με την καρδιά…Ως και κρυφά δικά τους και ανομολόγητα δικά μας ταλέντα μπορούμε να ανακαλύψουμε και να ενεργοποιήσουμε. Να γράψουμε και να αφηγηθούμε ιστορίες, να ζωγραφίσουμε, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να παίξουμε θέατρο, κουκλοθέατρο, Καραγκιόζη, να κάνουμε χειροτεχνίες, εξερευνήσεις, ταξίδια σε όλο τον κόσμο, μέσω της τεχνολογίας. Ο εγκλεισμός στο σπίτι στην εποχή μας δεν συνιστά απομόνωση από τον κόσμο, χάρη σε αυτήν. Ευτυχώς. Και δυστυχώς όταν γίνεται κακή και άστοχη χρήση της.

Θα δούμε και ταινία, θα παίξουμε και παιχνίδια στον υπολογιστή. Αλλά δεν θα επιτρέψουμε να μας “ρουφήξουν” οι οθόνες. Με μέτρο όλα. Άλλωστε έχουμε τρομερούς συμμάχους πλάι μας: τα βιβλία. Τα επιτραπέζια παιχνίδια μας. Τα παιχνίδια κατασκευών του εμπορίου αλλά και αυτά που θα επινοήσουμε και θα κατασκευάσουμε εμείς. Και παράλληλα θα κάνουμε ανακύκλωση.

Και ξέρετε πoιο είναι το πιο σπουδαίο; Ότι για να τα κάνουμε όλα αυτά (μα πως πέρασε η μέρα, ούτε που το κατάλαβα…), θα ρίξουμε τους τόνους, θα κουβεντιάσουμε χαλαρά και ήρεμα με τα παιδιά μας, θα σταθούμε να πούμε δυο λόγια και με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους δικούς μας γονείς που θα βοηθήσουν όσο περισσότερο μπορούν και σε αυτή μας τη δυσκολία. Και μπορεί να πρέπει να αποφύγουμε τις πολλές αγκαλιές και τα φιλιά, αλλά θα θυμηθούμε πως είναι να δείχνεις την αγάπη, το σεβασμό, την εκτίμηση, τον έρωτα προς το σύντροφο και συνοδοιπόρο σε κάθε βήμα, με τα μάτια, με τον ήχο της φωνής, με τις μικρές, καθημερινές πράξεις της αληθινής ζωής…

Καλημέρα σε όλους! Καλή δύναμη. Όλα θα περάσουν αν όλοι το αποφασίσουμε να βοηθήσουμε και κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα λέμε “το ζήσαμε κι αυτό…”.