Το λευκό τους ιμάτιο κάμε πανοπλία αδιαπέραστη.
Κάθε κουμπί του ν’ ασφαλίζει αεροστεγώς απ’ τον ολοφυρμό.

Πέμψε το δίκταμο, τη μέντα, τη λουϊζα, το φασκόμηλο
για περιφρούρηση αέναη σε κάθε αναπνοή τους.

Στρώσε ασήμι, αρισμαρί και λάβδανο
όπου απιθώνουν το πυρακτωμένο βλέμμα τους
μετά από κάθε πάλη με του κόσμου το αναπόφευκτο.

Χαλύβδωσε τις κουρασμένες τους αρθρώσεις
και μ’ απαλό μετάξι επένδυσε γιορταστικά κάθε τους επικράτηση,
για ν’ αρχίσουν να στοιβάζονται δοξαστικές οι νίκες οι ιαματικές
στις υπώρειες κάθε εναγώνιας εγκαρτέρησης.

Κι όποτε αποσταμένοι γέρνουν στα μαντεμένια χαρακώματα,
για μία ψίχα όνειρο κατάσαρκα του κεραυνού,
για μία απόδραση μυστηριακή στα έγκατα του έρωντα,
εγκόλπωσέ τους το φίλημα που αναστατώνει κάθε Αχέροντα
το χαρίεν ψηλάφισμα του Ασκληπιού,
την Ιπποκράτεια αυταπάρνηση.
Αυτό το φίλημα που μεταμορφώνει τις απολήξεις του μοιραίου
σ’ αιώρες από άνθη, φεγγερά χαμόγελα, ροδόσταμο και φίλντισι.

Κύριε, αυτές τις μέρες και τις νύχτες
που ορθώνονται ως γιγάντισσες Εκατόγχειρες
ενώπιον των πιστών και των απίστων σου,
έχε διπλά το νου σου στους μικρούς σου θεούς και βοηθούς.
Αυτούς που οι κοινοί θνητοί αποκαλούν νοσηλευτές, γιατρούς.

Όποιος έχει βρεθεί έστω και μία φορά σε προθάλαμο εντατικής μονάδας κάποιου νοσοκομείου, μπορεί να καταλάβει και να νιώσει ποιοι είναι “οι μικροί θεοί”. Αυτό που κάνουν, εν καιρώ ειρήνης, εν καιρώ πολέμου, είναι μοναδικό και ανεκτίμητο. Ας το έχουμε κατά νου αυτούς τους καιρούς τους δύσκολους, για να κάνουμε -όσο γίνεται- ευκολότερη την αποστολή τους. Καλή δύναμη σε όλους μας.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη Φλωρεντία πριν από πολλούς χρόνους…Στο τραγούδι της ημέρας ενώνουμε τη φωνή μας με αυτή των γειτόνων μας: https://www.youtube.com/watch?v=QZyVVVPreG8