Δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε εμείς οι δύο. Εσύ αφοσιωμένη στον όρκο σου να εκδικηθείς την ανόσια θανή του σεβαστού σου ρήγα και πατέρα. Εγώ φυγάς κι αντάρτης του έρωτα. Στάχυ ξερό, γκέμι σκληρό, παραφωνία στα πρελούδια του αγέρα.
Εσύ καρφί στης γενιάς σου την υστεροφημία, αιχμηρή μα και συνάμα ευάλωτη σα ρόδο φουντωμένο. Εγώ νυμφίος ανύμφευτος σε πεπρωμένο ματωμένο.
Εσύ ελαφίνα λαβωμένη από ρίζα κακοτράχαλη και χρησμούς ιδιότροπους, σε εθελούσια πλάνη. Εγώ σαλός από απερινόητο έρωτα, καβαλάρης παράτολμος στης Ανδαλουσίας τη χοάνη.
Μα είναι μέρες που στοχάζομαι, Ηλέκτρα, πως -δεν μπορεί- κάτι μεγάλο, κάτι υποχθόνιο κι απέθαντο μας ενώνει. Όπως η γραμμή της ζωής που από τη δεξιά παλάμη αρχίζει και στην αριστερή τερματίζει. Όπως αυτό το φεγγάρι που ολοένα κι αντρειεύει ολόγιομο, περιδένοντας με τα μεταξένια του δεσμά τα φυλλοκάρδια μας. Ένα φεγγάρι εκτυφλωτικό κι απόκοσμο, που την εγκαρτέρησή μας ξεμυαλίζει. Ένα φεγγάρι κήπος μυστικός για τους παρίες, τους θαλασσόδαρτους και τους αγγελοκρουσμένους. Ένα φεγγάρι λειμώνας για τους πόθους τους εξοστρακισμένους.
Σήκω, βασιλοκόρη. Χτένισε κι αρωμάτισε τις πλεξούδες σου τις βραδυφλεγείς και φιδοπλόκαμες. Πάρε το καλντερίμι που βγάζει στην καρδιά του ρουμανιού, σε ίσιο ξέφωτο. Ακόνισε, ξεφώνισε τα δίκια σου, μα κρύψε το μαχαίρι. Δεν είναι για πληγώματα το απαλό σου χέρι.
Άφησε εμένα, πέρα στο θολό ποτάμι, στήθος με στήθος ν’ αναμετρηθώ με της Άτης τους αφιονισμένους λύκους. Εκείνοι ας εκδικηθούν για κάθε προδομένο κι αποστάτη, κάτω απ’ του κρυστάλλινου φεγγαριού το φανοστάτη.
Άφησε εμένα να καταβαραθρωθώ. Εσύ φρόντισε να ’χεις μια ζωή κανονική, μια κλίνη ευλογημένη. Πήγαινε με το μέρος της αγάπης, που δεν είναι ούτε των λογισμών, ούτε του κορμιού, ούτε της καρδιάς σατράπης. Κουκούβισε πλάι στη μάνα του Γαμπρού και στις μοιρολογίστρες, γύρω απ’ το σοφρά με το αψέντι, την ελιά και το κριθαροκούλουρο. Γίνε της Νύφης φιλενάδα αδερφική και γνώρισέ της, με την πρώτη ευκαιρία, τον Ορέστη.
Εσύ πήγαινε, λέω, με τη συνετή αγάπη. Κι άσε για μένα του έρωτα του απονενοημένου την απάτη.
27 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Η τέχνη πάντα λειτουργεί ως ίαση και παρηγοριά μας. Αυτές τις μέρες πίνω αχόρταστα απ’ το τάσι της. Μια από τις παραστάσεις που με έχουν σημαδέψει είναι ο «Ματωμένος γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: https://www.youtube.com/watch?v=6oYQeZXZyIs