Αυγή ήταν κι απόκαμε, νυχτιά ήταν κι εσώθη,
μα το παντέρμο μου κορμί αναπαημό δεν νιώθει.
Τι μάγια απερινόητα, τι ξόρκια του ’χεις κάνει
και τι γητειές που ο λογισμός τ’ ανθρώπου δεν τις βάνει.

Εσύ φεγγάρι ολόγιομο κι εγώ … Διαβάστε περισσότερα