Η παιδική μου ηλικία
έκτακτο θέμα στα δελτία
κι εγώ κλωνάκι ανθισμένο
σε δέντρο από παλιά καμένο.

Η παιδική μου ηλικία
δεν έχει Γλώσσα και Ιστορία.
Μόνο αριθμούς, ποσά και ζύγια
κι αυτούς που σαλαγάν τα γίδια.

Την παιδική μου ηλικία
βλέπω σαν σε βουβή ταινία
να τη χλευάζει ο καθένας.
Ντροπή κι ενδοιασμός κανένας.

Την παιδική μου ηλικία
έβαλαν φέτος τιμωρία
απ’ τις οκτώ μέχρι τις μία,
καθηλωμένη στα θρανία.

Τους βλέπω και αναρωτιέμαι,
μπας κι ονειρεύομαι τσιμπιέμαι,
παιδιά αν κάποτε υπήρξαν
και το αυτί αν τους τραβήξαν.

Ούτε στα πιο τρελά όνειρά μας
τέτοιοι υπερήρωες τα παιδιά μας!
Πριν ξετσουμίσουν, ωριμάζουν.
Σ’ όλους μας τα γυαλιά πως βάζουν!

Πουλιά αρπάζουν στον αέρα,
αδράχνουν άτρωτα τη μέρα!
Μια πανδημία τι να τους κάνει;
Μπροστά τους κι ο ιός τα χάνει!

Στη μάχη ας τα ’χουμε γι’ ασπίδα
κι εμείς ας δούμε απ’ την κερκίδα
σίδερο η μύγα πως θα φάει.
Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει!

Ξέρουν οι αρμόδιοι απ’ τα γραφεία
απ’ τα κανάλια, τα ιατρεία.
-Λόλα, μια μάσκα ροζ σου δίνω!
-Μίμη, να ένα παγουρίνο!

-Κυρία, πες μου μια ιστορία.
Έτσι ήταν πάντα τα σχολεία;
-Κύριε, αφήστε μας λιγάκι
να πούμε κι ένα τραγουδάκι!

Είμαι μονάχα ένα παιδάκι,
νήπιο, πρωτάκι, φυντανάκι.
Δεν θέλω τις δικές σου ευθύνες.
Μόνο αγκαλιές και σερπαντίνες.

Η παιδική μου ηλικία
βαρκούλα μες στην τρικυμία.
Πιστεύεις πως για το καλό μου
πρέπει να χάσω τον εαυτό μου;

Την παιδική μου ηλικία
καταδικάζεις σ’ αφασία.
Αν δεν στραφείς σε άλλες λύσεις,
θύελλες πάλι θα θερίσεις.

Την παιδική μου ηλικία
θυσία σ’ αλλόκοτα σχολεία
σκέψου καλά πριν να την κάνεις.
Το μέλλον σου έτσι μην πεθάνεις.

Μετά και τις πρόσφατες εξαγγελίες για το άνοιγμα των σχολείων, μπαίνω στον πειρασμό να ξαναπώ ένα ποίημα (ευχαριστώ τους ιθύνοντες που τροφοδοτούν συνεχώς την έμπνευσή μου…). Δεν υπάρχει περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι να έλεγαν αυτά που είπαν και μάλιστα για ένα τόσο σοβαρό θέμα, αν είχαν μπει έστω και μία φορά σε σχολική τάξη, για να ζήσουν και να αξιολογήσουν το τι συμβαίνει σε αυτήν και πως λειτουργούν παιδιά, γονείς, εκπαιδευτικοί και αρμόδιοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά τη διάρκειας μίας και μόνο ημέρας. Στο ζήτημα του ανοίγματος των σχολείων πιστεύω ότι δεν είναι σε θέση να αποφασίσουν μόνοι τους, κυβερνητικοί υπάλληλοι και γιατροί. Θα έπρεπε να διευρύνουν την ομάδα και με εκπαιδευτικούς της πράξης και ψυχολόγους τουλάχιστον.

Όλοι θέλουμε να επιστρέψουμε στα σχολεία μας και να προσφέρουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Υπηρετώ 17 σχεδόν χρόνια σε δημόσια σχολεία και έχω βρεθεί σε πολλά ως περιπλανώμενη υπεράριθμη. Κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο. Οι συνθήκες, οι δυνατότητες, οι ευκαιρίες διαφέρουν, όπως και οι άνθρωποι, οι τοπικές κοινωνίες, οι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά. Δεν θα ήταν πιο σοφό να σκεφτούμε παγκόσμια, ολιστικά αλλά να δράσουμε τοπικά, αξιοποιώντας τις ιδιαιτερότητες και τα “δυνατά χαρτιά” κάθε τόπου; Δεν υπάρχει μέσος όρος μαθητών. Υπάρχει αγάπη για τα παιδιά μας, λογική κι ευαισθησία και μακάρι και λίγη επιτέλους φαντασία και δημιουργικότητα στην εξουσία. Αν θέλουμε να περάσουμε σώοι κι αβλαβείς κι αυτόν τον κάβο…

Από εδώ και πέρα, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, αν δεν συστρατευθούμε με υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, ο σώζων εαυτόν σωθείτω. Καλή δύναμη σε όλες και όλους μας!

Τα τραγούδια κάθε ημέρας, όλα πολυαγαπημένα. Φυσικά και θα τον θυμόμαστε πάντα τον κύριο Γιάννη Πουλόπουλο. Έγινε κομμάτι του πολιτιστικού μας DNA.
https://www.youtube.com/watch?v=dgw7h101LGY