Ο Οκτώβριος αποχωρεί
κι έρχονται νέα μέτρα.
Μπαμπέση κορωνοϊέ,
γεμάτη έχεις φαρέτρα.

Σε μπαρ κι εστιατόρια
μπιστρό και καφενεία
κερνάνε αντισηπτικό
κι ένα ζουρλομανδύα.

Μπουκιά και μάσκα εναλλάξ,
γουλιά και μάσκα πάλι.
Πώς να μην κάτσει στο λαιμό
το σνίτσελ του Μιχάλη;

Στο διάλειμμα σαν βγαίνουνε
οι παιδοσυμμορίες
βαδίζουν χαριτόβρυτα
σαν τις Μικρές Κυρίες.

Δεν τρέχουν, δεν χοροπηδούν,
τρικλοποδιές δεν βάζουν.
Ως δια μαγείας ξέχασαν
και να βροντοφωνάζουν.

Κομμένα και τα άσματα
κι όλες οι προσφωνήσεις.
Φοβού τα σταγονίδια!
Δεν λέει να κολλήσεις.

Ρητώς απαγορεύονται
επάνω στο παιχνίδι
η αγκαλίτσα, η σπρωξιά,
το φιλικό μπουνίδι.

Αλλά μπορείς να περπατάς
κόσμια με τη μάσκα
και αν τυχόν σου βρίσκεται,
φόρεσε και μια κάσκα.

Στα πέντε μου αισθάνομαι
ήδη συνταξιούχος.
Τζιμάνι της ιατρικής
δόκτωρ διπλωματούχος.

Γιατί -απορώ- με στέλνετε
ακόμη στο σχολείο;
Μια θέση καπαρώστε μου
μες στο γηροκομείο.

Φέρτε μου πιεσόμετρο,
μια πάπια μα ποια πάπια
και έναν δίμετρο τσολιά
φρουρό πάνω στην ντάπια.

Να μένει σ’ επιφυλακή
και νύχτα μα και μέρα,
σε κάθε αόρατο εχθρό
να ξεφωνίζει ΑΕΡΑΑΑ!