Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
που κλαίει στο φωταγωγό,
όταν το θαύμα που προσμένει,
φαντάζει τόσο μακρινό.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
αυτή που δεν μπορεί να δει,
μα προχωρά μες στο σκοτάδι
κι ας φέγγει όσο ένα κερί.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
που τιτιβίζει όταν μιλά
και σαν περίεργα την κοιτάζουν,
τα χέρια απλώνει γι’ αγκαλιά.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
που ακούει εξαίσιες μουσικές,
αυτές που ελάχιστοι προσέχουν,
γιατί τους τρώνε οι δουλειές.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
που πανοπλία μπαμπακερή
φορά απ’ την κορφή ως τα νύχια,
μπροστά στον κόσμο για να βγει.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
αυτή που αθόρυβα πονά,
και πάντα όρθια υπομένει
τα σχόλια τα φαρμακερά.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
που δικαιούται ό,τι κι εσύ,
μα προτιμάς να την αρνείσαι
και ας σε πνίγει η ενοχή.

Είμαι η αθέατη πλευρά σου,
η πιο πικρή κι αληθινή,
που αν και αποκαλείς ΑμεΑ,
σου ανυψώνει τη Ζωή.

Η σημερινή ημέρα είναι κάθε ημέρα. Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους σηκώνουν στις πλάτες τους, όπως ο μυθικός Άτλαντας, ολόκληρο το στερέωμα. Αυτός ο κλήρος, αυτό το καθήκον, αυτό το πεπρωμένο τους έλαχε στη ζωή. Είναι η αθέατη πλευρά όλων μας. Είναι αυτό που καθένας μας θα μπορούσε να είναι, αυτό που όλοι, σε μια στροφή της πορείας μας στον κόσμο, μπορούμε να γίνουμε. Ας γίνουμε Άτλαντες στο πλάι τους κι εμείς. Ας τους εξασφαλίσουμε τη δικαιοσύνη, την ισότητα, την πρόνοια και τη φροντίδα που τους αναλογεί. Κι ας μάθουμε τα παιδιά μας να στέκονται στο ύψος τους πλάι τους. Να συναισθάνονται, να συμπονούν, να σέβονται, να βοηθούν.