Ήταν ένα συνηθισμένο μεσημέρι στον αγώνα της «τηλεκπαίδευσης». «Χάρη, μας ακούς;», «Εβελίνα, μας βλέπεις;». «Φαίδρα, έλα πιο κοντά στην οθόνη, μόνο την πριγκιπική σου στέκα βλέπουμε», «Γιώργο, πες στη μαμά να σου ανοίξει το μικρόφωνο, δεν θα παίξουμε παντομίμα σήμερα» και τα σχετικά. Είχα άλλα στο νου μου να κάνω, όταν αφού μπορέσαμε επιτέλους να βλεπόμαστε, ν’ ακουγόμαστε και να συντονιστούμε όλοι, η Νικολέτα εξαφανίστηκε από την οθόνη και επέστρεψε με τη μαμά της που κουβαλούσε ένα γλύκισμα υπερπαραγωγή.
«Κυρία, κοίτα τι φτιάξαμε! Ένα μπισκοτόσπιτο!».
Το επόμενο δευτερόλεπτο εξαφανίστηκε από την οθόνη ο Χάρης και επέστρεψε με τον μπαμπά του και με ένα ταψί κουραμπιέδες.
«Κυρία, εμείς φτιάξαμε κουραμπιέδες!».
Έσπευσε μάλιστα να μας δείξει και τα κουπάτ που χρησιμοποίησαν, το «κόλπο» για να έχουν οι κουραμπιέδες διάφορα σχήματα: αστέρι, δέντρο, καρδιά, φεγγάρι, σύννεφο.
Ο προγραμματισμός μου πήγε περίπατο, αλλά έτσι είναι η ζωή και η εκπαίδευση, ζωηρές και απρόβλεπτες. Και ακριβώς εκεί έγκειται η γοητεία τους: στο να καταφέρεις να βγεις από το καβούκι της πεπατημένης και του ελεγχόμενου προγραμματισμού και να αξιοποιήσεις το τυχαίο, το εδώ και τώρα.
Μετά τις αρχικές επευφημίες, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια, «ουάου, τέλεια!», «θέλουμε κι εμείς!», «πως το φτιάξατε, πείτε μας τη συνταγή», παρατήρησα ότι πίσω από την πλάτη του Γιώργου, στον καναπέ του σπιτιού του, καθόταν και μας κοίταζε ένας λούτρινος εντυπωσιακός σκυλάκος, μακρόστενος σαν λουκάνικο.
«Γιώργο, ποιος είναι ο φίλος πίσω σου, στον καναπέ;» ρώτησα τάχα αδιάφορα.
«Ο Λουκάνικος, κυρία!», φώναξε ενθουσιώδης πάντα ο Γιώργος. Κι αμέσως τον άρπαξε και μας τον έφερε μύτη με μύτη στην οθόνη. Μες στο μυαλό μου είναι πάντα αυτό το παιδί…
Αυτό ήταν. Η επόμενη κίνηση δεν θα μπορούσε παρά να ήταν αυτή:
«Παιδιά, τι θα λέγατε σήμερα να φτιάξουμε μια δική μας ιστορία;».
«Μα πως, κυρία; Αφού δεν είμαστε στο σχολείο».
«Μια ιστορία μπορεί να γραφτεί παντού, όπου και να είμαστε. Αρκεί να το θέλουμε πολύ! Για κοιτάξτε, έχουμε ήδη μπροστά μας κάποιους από τους βασικούς της ήρωες. Εσείς τους βρήκατε!».
«Που είναι, κυρία; Ποιοι είναι; Πως τους λένε;», έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις.
«Το μπισκοτόσπιτο της Νικολέττας! Οι κουραμπιέδες του Χάρη! Ο Λουκάνικος του Γιώργου! Τι λέτε; Φαίδρα, θα σκεφτείς να μας προτείνεις κι εσύ έναν δικό σου ήρωα;»
Σε προηγούμενο «τηλεμάθημα» είχαμε δει και κουβεντιάσει την ταινία «Το ποντικάκι που ήθελε ν’ αγγίξει ένα αστεράκι», βασιμένη στο ομώνυμο βιβλίου του αγαπημένου Ευγένιου Τριβιζά και η Φαίδρα είχε εντυπωσιαστεί. Έκανε και κάτι φοβερές ζωγραφιές, όπου όλα μαρτυρούσαν ότι ήταν σφοδρά ερωτευμένη. Με το ποντικάκι. Οπότε η απάντησή της ήταν απολύτως κατανοητή και αναμενόμενη.
«Ένα ποντικάκι, κυρία!».
«Εσύ, Εβελίνα μου, ποιον δικό σου ήρωα ή ηρωίδα θα ήθελες να βάλεις στην ιστορία μας;», ρώτησα προετοιμασμένη να ακούσω κάποιο από τα αγαπημένα της καρτούν με γοργόνες, βασίλισσες του χιονιού, πριγκίπισσες, βασιλοπούλες και λοιπές βεζυροπούλες. Η απάντηση, όμως, με έβαλε στη θέση μου και μ’ έκανε να νιώσω μια τσιμπιά στην καρδιά. Λίγο φαρμακερή, αλλά το ξεπέρασα αμέσως, δεν έπρεπε να φανεί. Δεν είμαστε για συγκινήσεις τώρα, θα χάσουμε τη στιγμή. Δράση, δράση!
«Ο δικός μου ήρωας θέλω να είναι το σχολείο, κυρία».
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Εκείνο το μεσημέρι φύγαμε με τη συνάδελφο για τα σπίτια μας πασπαλισμένες από τη κορφή μέχρι τα νύχια με ζάχαρη άχνη. Πήρα ντεπόν και ήπια έναν καυτό, διπλό ελληνικό καφέ, γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κάνεις δημιουργική γραφή με προνήπια και νήπια από απόσταση, μέσω της κυρα-webex…Δεν ήθελα να πω κουβέντα για τις επόμενες 3 ώρες. Έκατσα στον καναπέ και κοίταζα αφηρημένα τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο λαιμός μου έμοιαζε με σόλα παπουτσιού δαγκωμένη και χιλιομασημένη από τον…Λουκάνικο. Τ’ αυτιά μου βούιζαν σαν την κοχυλένια την μπουρού που είχε ο συχωρεμένος ο παππούς μου στο μετόχι μας στο Μακρύγιαλο, κάτω στο Λασίθι και κάθε καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές την παίρναμε με τον αδερφό μου και καλούσαμε συνθηματικά τους σύντεκνους που εργάζονταν στο απέναντι αμπέλι. Αλλά άξιζε τον κόπο. Πάντα αξίζει τον κόπο να ξεπερνάς κάθε εμπόδιο, για να προσφέρεις στα παιδιά χαρά και αγάπη, τροφή για σκέψη, εφόδια για το δισάκι τους στο μονοπάτι της ζωής τους.
Μοιράζομαι μαζί σας εδώ «Το θαύμα του αστεριού-κουραμπιέ», που επεξεργάστηκε και παρουσίασε ψηφιακά με υπέροχο τρόπο η συνάδελφός μου στο 1ο Νηπιαγωγείο Αγίου Δημητρίου, Νεκταρία Κορκού. Και εύχομαι αυτές τις γιορτές, τις τόσο δύσκολες, επώδυνες, διαφορετικές, να μπορέσουμε όλοι μας να κάνουμε το δικό μας μικρό θαύμα. Και αφού το ζήσουμε, να κάνουμε μια έτσι…ΩΩΩΩΠ! Και σαν ζάχαρη άχνη, τσαχπίνα και χορευταρού, παντού να το σκορπίσουμε, παντού να το χαρίσουμε.
