Μαρία Παπαγιάννη, Ο δρόμος για την αγάπη, εικονογράφηση Λουϊζα Καραγεωργίου, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2020

Η Εύα είναι μια μικρή σκαντζοχοιρίνα που ζει στο αγρόκτημα πέρα απ’ το λιβάδι, με γειτονάκια της κότες, πάπιες, μια αγελάδα, ένα άλογο, γουρουνάκια και ένα γαϊδουράκι. Ο τόπος είναι πλούσιος σε τροφή. Δεν έχει παράπονο, βρίσκει εύκολα απ’ όλες τις λιχουδιές. Κάνει τις βόλτες της, στη δική της αγαπημένη διαδρομή. Αλλά όταν ο ήλιος δύει, μένει μόνη έξω από το φράχτη, ενώ όλα τα υπόλοιπα ζώα του αγροκτήματος αναπαύονται στο σπίτι τους. Και σκέφτεται τη μαμά της, που της έλεγε πως πρέπει κι εκείνη να βρει κάποτε το δικό της σπίτι. Όμως η Εύα δεν νιώθει ακόμη έτοιμη να τολμήσει αυτό το μεγάλο βήμα. Η φίλη της η αγελάδα της θυμίζει πως η μαμά της μιλούσε για ένα τόπο μακρινό, ένα μεγάλο γαλάζιο λιβάδι που το λένε θάλασσα. Η Εύα αναρωτιέται πόσο μακριά μπορεί να είναι αυτός ο υπέροχος τόπος, η πατρίδα της. Θα τολμήσει, άραγε, να βγει στο δρόμο και να τον αναζητήσει;

Που είναι το σπίτι μας; Τι είναι το σπίτι μας; Ποιοι είναι το σπίτι μας; Πως βιώνουμε το σπίτι μας; Για τον καθένα μας μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, αλλά η ψίχα του βιώματος για όλους ίδια, πολύτιμη και αναντικατάστατη. Η προαιώνια ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου, η «γυμνή» αλήθεια και η «ήσυχη» γοητεία της θεάς Εστίας. Εκεί όπου μπορούμε να είμαστε ξεκάθαρα, αφύλαχτα και ανακουφιστικά ο εαυτός μας, χωρίς καθόλου φτιασίδια, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Η Μαρία Παπαγιάννη καταπιάνεται με αυτό το θεμελιώδες ερώτημα, με συμμάχους της το παραμύθι και την παραμυθία. Με λόγο λιτά τρυφερό, ζωοδότη και γαλήνιο σαν το ρυάκι που κυλά πλάι στο αγρόκτημα των ηρώων της, βάζει τους αναγνώστες της σε εσωτερικό διάλογο με τον βαθύτερο εαυτό τους, ώστε να απαντήσουν και οι ίδιοι τα ερωτήματα της Εύας της σκαντζοχοιρίνας. Και ίσως να αποτολμήσουν και εκείνοι στη συνέχεια, τη στιγμή που θα είναι έτοιμοι, να εξωτερικεύσουν και να πραγματοποιήσουν αυτό το ταξίδι.

Ο δρόμος της Εύας προς το σπίτι της είναι παράλληλα η πορεία της προς την ενηλικίωση, την αυτογνωσία. Δεν νιώθει έτοιμη να τον πάρει από την αρχή της ιστορίας. Είναι δύσκολα πράγματα αυτά. Χρειάζεται χρόνος για να μάθουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να μεγαλώσουν τ’ αγκάθια μας. Δεν γεννιόμαστε γενναίοι. Ευτυχώς, όμως, γεννιόμαστε με σκέψεις και αισθήματα. Και στην περιπλάνησή μας στον κόσμο, καθώς ψάχνουμε να βρούμε το σπίτι μας, τον εαυτό μας, συναντάμε φίλους που θα μας απλώσουν το χέρι, θα μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις τους και θα μας δώσουν μια καλή συμβουλή. Ακόμη και το καλό παράδειγμα για το πώς μπορούμε να προχωρήσουμε ευθεία στο στόχο μας. Γιατί εκείνοι μπορεί να διαθέτουν ρίζες, όπως τα λουλούδια, ή και φτερά, όπως οι γλάροι που ανταμώνει στο δρόμο της η Εύα, αλλά κι εμείς διαθέτουμε ακούραστα πόδια, επιμονή, πίστη στα όνειρά μας και ζεστή καρδιά.

Ποια είναι, άραγε, η σωστή στιγμή για να εγκαταλείψεις τη σιγουριά του φράχτη του δικού σου αγροκτήματος και να εκτεθείς στον κόσμο; Πότε είσαι πραγματικά έτοιμος; Όταν νιώσεις πως δεν σε χωράει πια ο τόπος, πως δεν μπορείς πια να κάνεις αλλιώς. Τότε απλά παίρνεις το δισάκι σου στον ώμο και ξεκινάς. Έτσι έκανε και η Εύα, η σκαντζοχοιρίνα. Και έζησε το δικό της road movie με τελικό προορισμό την εστία της καρδιάς της…

Το βιβλίο της Μαρίας Παπαγιάννη «Ο δρόμος για την αγάπη», εικονογραφημένο υπέροχα με τις τρυφερές ζωγραφιές σε θερμά, γήινα χρώματα της Λουΐζας Καραγεωργίου, κυκλοφορεί από της Εκδόσεις Πατάκη. Ένα υπέροχο δώρο για κάθε στιγμή και για κάθε γιορτή. Ένα εξαιρετικό “εργαλείο” έμπνευσης, στοχασμού, συζήτησης και δημιουργικής κινητοποίησης για γονείς, εκπαιδευτικούς και εμψυχωτές που εργάζονται με και για τα παιδιά.