Έζησα κάποτε, πουλιά μου,
την πιο παράξενη χρονιά μου.
Ποιος να το πίστευε; Κανείς!
Τι θα περνούσαμε κι εμείς…

Πλησίαζε η Πασχαλιά
κι έβρισκες μέσα στα σχολειά,
όπου κι αν μύριζε Ελλάδα,
σε κάθε τάξη μια πουλάδα!

Και κοκοκό και τριαλαλά,
βγαίναν οι κότες παγανιά.
Και τα κοκόρια στην παρόλα,
κιρικικιιί τα δίναν όλα!

Μα υπήρχε κάτι φοβερό,
παράξενο, τρομακτικό.
Δεν ήταν όνειρο -να ζήσεις!-
να σε τσιμπήσω, να ξυπνήσεις.

Μας είχαν κλείσει σε κλουβιά,
παράθυρα ηλεκτρονικά!
Και τα παιδιά, καλωδιωμένα,
ήταν κι αυτά μπαγλαρωμένα!

Στο πλάι δάσκαλοι, δασκάλες,
άπλωναν γέφυρες και σκάλες,
φτερά και πούπουλα φορούσαν,
ιούς κι Ιούδες πολεμούσαν.

Και μπλα μπλα μπλα απ’ την οθόνη,
όλοι μαζί μα τόσο μόνοι,
κακάριζαν πασχαλινά
κι έβαφαν κόκκινα τ’ αυγά.

Άλλο, πουλιά μ’, να σας το πουν
κι άλλο να το θωρείς, πουλ πουλ!
Σε τέτοιο αφύσικο κοτέτσι
να είναι κουλ ποιος θα τ’ αντέξει;

Γι’ αυτό, γλυκά μ’ κλωσσοπουλιά,
ας πάει καλιά η τηλεφωλιά.
Γιατί αν έτσι ξανανιώσω,
σίγουρα θα τα κακαρώσω!

“Τηλεκοκεκπαίδευση” ΤΕΛΟΣ. ΣΤΟΠ. Πάμε γι’ άλλα πασχάλια και αυγά. ΣΤΟΠ. Επιστροφή στις φυσιολογικές μας φωλιές. ΣΤΟΠ. Σας στέλνω άπειρες κοκοευχές!

Καλές διακοπές, μικρές ηρωίδες και μικροί ήρωες της “Τηλεκπαίδευσης”. Κι εσείς αφανείς ηρωίδες και ήρωες συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, όπου γης. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!