Το ταξίδι μέσα μου
δεν έχει προβολείς που εκρήγνυνται
χειροκροτήματα που θωπεύουν
λόγια που φιδοσέρνονται
οθόνες αδηφάγες
επιτηδευμένους ακκισμούς
αστέρες θορυβοποιούς και
κακοφορμισμένα παίγνια.
Δεν έχει τροφή για τα μάτια του κόσμου.

Το ταξίδι μέσα μου
έχει κλίνες αξόδευτες, απέραντες,
στηθόδεσμους της Γαίας ξεκούμπωτους,
κεντημένους με μυριάδες άλικα φιλήματα.
Έχει σμαραγδένιες νεροσυρμές,
αστείρευτα μοναχικές, σχεδόν απόκοσμες.
Έχει ιερειών κι αερικών κρυφομιλήματα,
πτυχές αρχέγονες, την Ωραιότητα αυτοπροσώπως.
Έχει ενός εφήβου τα ομιχλώδη πιλαλήματα.
Το στέρνο το αντρίκιο, το αφύλαχτο,
πριν του θεμελιώσουν φυλακή
φιλοδοξίες, γρανιτένιοι θώρακες και έρωτες.

Το ταξίδι μέσα μου
έχει τον Όλυμπο νεφεληγερέτη και αταξίδευτο.
Έχει την Ίσιδα πλανεύτρα μα ξαρμάτωτη.
Μια γερακίνα στο καρτέρι αλαφροΐσκιωτη.
Έχει ομίχλες και αντάρες και λιγώματα.
Έχει του νούφαρου τα πλέοντα καμώματα.
Έχει χρησμούς ιώδεις, δηλητηριώδεις και Ανθεστήρια.

Το ταξίδι μέσα μου
έχει μια δίψα που αέναα αφυπνίζεται.
Πότε υπερίπταται, πότε καταποντίζεται.
Έχει εσένα που αγαπώ, έχει τη Μοίρα μου.
Έχει τα θαύματα που ελπίζω, τ’ Άγια Μύρα μου.
Έχει τα βήματα που χτίζουν το καρνάγιο μου,
του Άι Νικόλα το τιμόνι στο κουράγιο μου.
Το ταξίδι μέσα μου
έχει του νου και της καρδιάς μου τα σκιρτήματα.
Και κάπως έτσι, Φως μου, γράφονται τα ποιήματα.

 
Δίον Πιερίας, Αρχαιολογικό Πάρκο, 6 Μάη 2018, επιστρέφοντας στην Αθήνα από τη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης.