Φτερούγα στ’ αλμυρό νερό,

φτερούγα από βράχο,

για να σε παίρνω αγκαλιά,

ψυχή μου, ήθελα να ’χω.

Να είναι ο κόσμος θάλασσα

με ανθισμένους κήπους

κι εμείς φευγάτοι ναυτικοί

σε μυρωμένους στίχους.

Να μη φοβάμαι τη σκουριά

στ’ αγκυροβολημένα,

γιατί σφιχτά θα σε κρατώ

κι εσύ, κύμα μου, εμένα.

Να είναι κάθε βήμα μου

φιλί σε σκαλοπάτια

που θα με βγάζουν στου Θεού

τα ουράνια μονοπάτια.

Κι όταν θα έρθει η στιγμή

να κλείσει η αυλαία,

να τραγουδήσω δυνατά

πως η ζωή είναι ωραία.