ή ωδή στην κλιματική αλλαγή…

Άνοιξες το παράθυρο και εισέβαλλαν έτοιμες για όλα οι σταγόνες. Τώρα θα σου δείξουμε εμείς που νόμισες ότι ο Ιούνιος είναι ημίθεος με μποξεράκι επώνυμου σχεδιαστή και άτρωτο σαρκασμό, κελάρυσαν. Όταν μουλιάσουν τα πατώματα και στάξουν ομίχλη οι οροφές, θα δεις που δεν θα έχεις πια τι άλλο νόστιμο να πεις. Μούτρωσε κι έσκασε από την αμεριμνησία σου η θάλασσα. Ξεσπάθωσε κι άρχισε τις ομοβροντίες και τα πυροτεχνήματα από την απληστία σου ο ουρανός. Ως και το χώμα στις καλοπόταγες βραγιές ανασκαλεύτηκε, αφού δεν ορρωδείς προ ουδενός. Ποτάμια οι ανοιχτές πληγές των τερατουργημάτων σου και παρασύρουν -ποιος ξέρει σε τι χάος- τ’ απονενοημένα σου διαβήματα. Κι όμως εσύ συνεχίζεις απτόητος την έφοδο του παραλόγου, αγκαζέ με την έπαρση.

Στάσου. Σώπασε. Σεβάσου. Αφουγκράσου:
Ένα μικρό φθινόπωρο μέσα στο καλοκαίρι
δεν είν’ το μάτι το κακό ή το βαρύ το χέρι.

Ένα μικρό φθινόπωρο στου Ιούνη το κεμέρι
δεν είν’ ο μαύρος οιωνός πλάι στο αγιοκέρι.

Ένα μικρό φθινόπωρο πρόσκαιρα σε ταράζει.
Μα κι αν εσύ βασίλεψες, κάπου αλλού χαράζει.

Αν το μικρό φθινόπωρο χαλάει την όρεξή σου,
μια πρόσκαιρη νεροποντή σε βγάζει απ’ τη βολή σου,

κάνε στην άκρη μια στιγμή, μέρωσε και στοχάσου,
πως οι θεοί δεν τάχτηκαν ποτέ στη δούλεψή σου.
Με τα νερά τους πήγαινε, αλλιώς θα πας καλιά σου.