Η λεπτομέρεια

είν’ η κρυφή προσωπική μου ιέρεια.

Με γοητεύει

και τη φουρτούνα μες στις φλέβες μου ημερεύει.

Κάποιες φορές

ανοίγει πέρασμα εντός μου,

για να διαβεί

ο πιο αντίξοος εαυτός μου.

Άλλες φορές

σκάβει μια λίμνη ατλαζένια,

μήπως φωλιάσει

σαν στρουθί κάθε μου έννοια.

Κάποια φεγγάρια

μοιάζει μ’ έρημο αμμούδα

κι άλλοτε πάλι

σαν φτενή φιδίσια φλούδα.

Η λεπτομέρεια

γεμίζει σύμπαντα τα άδεια μου τα χέρια,

σκιάζει ήλιους

και φουντώνει καντηλέρια.

Την ικετεύω

να μου εμφανίζεται με τ’ άσπρα της στιβάνια

όταν περνούν

των πειρασμών τα καραβάνια

κι είμαι χωρίς

ένα ψωμί, μια κούπα αλίσφακα στη γύρα.

Τότε προβάλλει,

ιερουργεί μέσα σ’ ολόχρυση αιθάλη

και με πηγαίνει ως τον έβδομο ουρανό,

σαν το παιδί που βλέπει τρύπες στο νερό,

να ξεχαστώ.