Τράβα, παλίκαρε, κουπί
κι άσε τον κόσμο πίσω.
Αρκεί εσύ να σκέφτεσαι
«κι αν χάσω, θα κερδίσω».

Στρώσε τη θάλασσα γυαλί,
αρνί στο πέρασμά σου.
Κάνε τα μπράτσα σου φτερά,
ξεκόλλα τη γενιά σου.

Τον ήλιο ντρέτα αγνάντευε,
χρυσάφι ν’ ανατέλλει
και τους μηρούς σου ατσάλωσε
για να γλιστράς σαν χέλι.

Τράβα, παλίκαρε, κουπί,
προσπέρνα τις Σειρήνες
και άσε τους λιγόψυχους
να πίνουν δραμαμίνες.

Γίνε ποτάμι ακράτητο
πετρόχτιστο γεφύρι.
Στα άγχη, στα σκοτάδια μας
ν’ ανοίξεις παραθύρι.

Και όταν μιζεριάζουμε,
τρωγόμαστε στην πιάτσα,
να μας θυμίζεις από ποια
κρατάμε αλήθεια ράτσα.

Αυτοί είμαστε, όταν το θέλουμε, το πιστεύουμε, το παλεύουμε. Τίποτα λιγότερο. Χίλια μπράβο στον Στέφανο Ντούσκο, τον παλίκαρο που μας το θύμισε. Τα καλύτερα είναι μπροστά του. Να είναι γερός και καλοτάξιδος στη ζωή του. Ευχαριστούμε!