Υπήρξα κάποτε κι εγώ μία Χιονάτη
πλάι σ’ ένα Πρίγκιπα με σεντεφένιο άτι.
Τώρα ο χρόνος που περνά με πασπαλίζει
με μια λευκότητα που τη φθορά κομίζει.

Υπήρξα κάποτε κι εγώ Παραμυθένια
με περιπέτειες πολλές, μα δίχως έννοια.
Τώρα σκαλώνω στου αναπόφευκτου το σώμα
και τα πικρότερα δεν ήρθανε ακόμα.

Υπήρξα κάποτε κι εγώ Ονειροπαρμένη,
από γητειές τρελών ερώτων μαγεμένη.
Τώρα αντιστέκομαι με μάτια και με δόντια
στους εφιάλτες που απειλούνε τα γερόντια.

Μα ό,τι υπήρξα σιωπηλά μ’ ακολουθάει
κι όταν λυγίζω, μαυροδάφνη με κερνάει.
Και στον καθρέφτη που με βάζει να κοιτάξω
πάλι Χιονάτη είμαι, έτοιμη να πετάξω.