Που να σταθώ και τι να πω
και που το δίκιο μου να βρω;
Εγώ ξενάκι στο κλαρί
κι εσύ αλάτι στην πληγή.

Μονάχα αυτό παρακαλώ,
να ζήσω έναν αγερμό.
Να έρθει κάποτε η στιγμή
που η ελπίδα θα ξεσηκωθεί.

Με γέλια, καλαντίσματα
και με καλωσορίσματα,
σαν χελιδόνι στη φωλιά,
σαν βρέφος μες στην αγκαλιά.

Που να σταθείς να στυλωθείς
και που τον πόνο σου να πεις;
Εγώ πουλάκι στο κλουβί
κι εσύ πατρίδα μακρινή.

Μονάχα αυτό παρακαλώ,
να ζήσω έναν αγερμό.
Ν’ ανάψουνε τα αίματα
γι’ αλήθειες και για ψέματα.

Να βγούνε τ’ άστρα παγανιά,
να νικηθεί η σκοτεινιά
κι εμείς στα χαρακώματα
ψυχές σ’ ουράνια σώματα.