Που πας, αγοράκι, με τέτοιον καιρό;
Θαμπώθηκε η μέρα, δεν έχει ουρανό.
Του κόσμου η αμάχη τον έκανε αφρό.
Μια ξέρα η ζωή μας, τρεις κόμποι νερό.

Που πας, κοριτσάκι, χωρίς συντροφιά,
ταξίδι στ’ αστέρια τα μελωδικά;
Δε βλέπεις πως άπλωσε η καταχνιά
τα δίχτυα της πάλι στην αστροφεγγιά;

Που πας, Φτερωτέ μου, με μπράτσα λιγνά;
Κλαδιά στολισμένα σου απλώνει η μυρτιά.
Τι βάρος σηκώνεις σ’ αυτά τα φτερά;
Με ποιον το μοιράζεσαι στη σκοτεινιά;

Εγώ τα γραμμένα σας πάντα αψηφώ,
του Άχρονου είμαι πουλάκι χρυσό.
Στα δέντρα ομνύω, μα δεν τ’ ακουμπώ.
Το Χθες με το Αύριο στο Τώρα κεντώ.

Αφέντη δεν έχω και δεν προσκυνώ,
σα βρέφος πολύτιμο το βίο σας κρατώ.
Μα εσείς για την κάθε στιγμή που περνά,
ανάλαφρη, ασήκωτη, πικρή ή γλυκιά,

να έχετε μέσα σας μια φρέσκια ματιά,
κι εκεί να της χτίζετε θεμέλιο, φωλιά.
Στο Φως να τη ζείτε, ακέραιοι, ορθοί,
σαν να ’ναι η μονάκριβη δική σας στιγμή.

Τις εικόνες φιλοτέχνησε η εικαστικός Έφη Κοκκινάκη.