Βρέχει μια νύχτα απ’ το πρωί,
σκοτάδι γύρω απλώνει.
Λουφάζει πάλι στη σιωπή
η κάθε αλήθεια μόνη.

Βρέχει μονότονα κι εσύ
λιμνάζεις στα δικά σου
κι ας σου τη λέει η βροχή
να βγεις απ’ τα νερά σου.

Βρέχει και στρώνει ο αδερφός
στην άσφαλτο χαρτόνι,
να μοιάζει με πυργόσπιτο,
τάχα πως δεν κρυώνει.

Βρέχει, βροντάει ο ουρανός,
χαλάζι στα πλακάκια.
Τραγούδια λένε τα παιδιά
μ’ ανέμελα στιχάκια.

Βρέχει, μουσκεύει η γειτονιά,
οι δρόμοι πλημμυρίζουν,
μα τα σοκάκια της καρδιάς
στεγνά ακόμη, ελπίζουν.

Claude Monet, «Belle-Ile, Rain Effect»