Τη μια στιγμή κερνάς ρακιά,
την άλλη κράζεις Ώφου!
Αυτό είν’ -αλίμονο- όπου γης
το ριζικό του ανθρώπου.

Τη μια στιγμή χορεύοντας
τη γη ίσα που αγγίζεις,
την άλλη στα χαλάσματα
μια προσευχή ψελλίζεις.

Τη μια στιγμή περήφανος,
θαρρείς πως κάποιος είσαι,
την άλλη λένε οι φίλοι σου
πως λείπεις, αγνοείσαι.

Τη μια στιγμή αμέριμνος
μετράς τα υπάρχοντά σου,
την άλλη μες στα ερείπια
γυρεύεις τα παιδιά σου.

Σε δύση και σ’ ανατολή
το ίδιο αλισβερίσι.
Ζωή και θάνατος μαζί,
ποιος θα τα ξεχωρίσει.

Δεν υπάρχουν λόγια. Κουράγιο και δύναμη στους συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται τόσο σκληρά. Κουράγιο και δύναμη σε όσους σπεύδουν να προσφέρουν βοήθεια κάθε είδους. Ας προσφέρουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε, έστω κι από μακριά.

Η εικόνα είναι της Κατερίνας Βερούτσου από το βιβλίο μας “Ο Αντίλ έχει πατρίδα”, που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.