Να ξαποστάσω
κι ας είναι σε μια τρίχα κεραυνού
κι ας είναι και στο χείλος του γκρεμού
κι ας είναι και στ’ αγκάθια του συρμού

Να ξαστερώσω
κι ας είναι ουτοπία η αγκαλιά
κι ας είναι μόνο ατμός, άδεια η φωλιά
κι ας λάμνω σε κινούμενη αμμουδιά

Να ξεματώσω
κι ας είναι σα βυθός ο ουρανός
κι ας είναι πρόσφυγας στ’ αμπάρι κι ο Θεός
κι ας είναι ο έρωτάς σου Ιαπετός

Να ξελασπώσω
κι ας είναι από τσιμέντο το τσαρδί
κι ας με πονά η Μέδουσα η πληγή
κι ας ξέμεινα χαΐνης στο κλαδί

Να ξανοιχτώ
κι ας έχω δυο πνευμόνια από πηλό
κι ας λένε ότι φυραίνω από καιρό
Εγώ γεννήθηκα στο Χάος. Νταγιαντώ.