Το ποίημα είναι παράθυρο σε τοξωτό περβάζι,
ορθάνοιχτο σε πράγματα που ο νους μας δεν τα βάζει.

Το ποίημα είναι φρουτόδεντρο σ’ ωραίο περιβόλι,
που ανθίζει και καρποφορεί και το θαυμάζουν όλοι.

Το ποίημα είν’ αστρόπλοιο σε θάλασσα μεγάλη,
που πλέει με καλοκαιριά και με ανεμοζάλη.

Το ποίημα είναι ένα φιλί μια νύχτα με φεγγάρι,
που -αν τ’ αφήσεις- το μπορεί μαζί του να σε πάρει.

Το ποίημα είναι ένας σοφράς σε ταπεινό σπιτάκι,
που σε κερνά γλυκό κρασί και νόστιμο φαγάκι.

Το ποίημα είναι φορεσιά από απαλό μετάξι
που απαιτεί, αν την ντυθείς, παράστημα και τάξη.

Το ποίημα είναι ηφαίστειο σε χώμα διψασμένο.
Ποτέ του δεν κοιμήθηκε κι ας μοιάζει κουρασμένο.

Το ποίημα είναι μια στιγμή αθάνατη στο χρόνο,
που απαλύνει τον μικρό και τον μεγάλο πόνο.

Το ποίημα είναι χείμαρρος ψηλά στα κορφοβούνια,
που παραμύθια οι στάλες του άκουσαν μιλιούνια.

Το ποίημα διαβατάρικο πουλί είναι, χελιδόνι.
Το μέταλλο που το χτυπά ο σιδεράς στ’ αμόνι.

Το ποίημα είναι των παλιών ανθρώπων τ’ αποκούμπι,
το δίκταμο, ο βασιλικός, η μέντα και το θρούμπι.

Το ποίημα είναι μυστήριο που ελπίζει να το λύσεις,
χωρίς να θες αντάλλαγμα, μα ούτε κι εξηγήσεις.

Το ποίημα είναι άπιαστη νεράιδα, πεταλούδα.
Το νέκταρ τ’ ανεκτίμητο στης γης πάνω τη φλούδα.

Το ποίημα είναι ό,τι εσύ φυλάς μες στην καρδιά σου,
τα όνειρα, οι ελπίδες σου και η ταυτότητά σου.

Το ποίημα είναι, μάτια μου, ατέλειωτη ιστορία,
που δεν χωράει πουθενά. Ούτε και στα βιβλία!

Το 1999, η 21η Μαρτίου ανακηρύχθηκε από την UNESCO Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ύστερα από πρόταση του συγγραφέα Βασίλη Βασιλικού. Το σκεπτικό της απόφασης ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης θα ενισχύσει την εικόνα της ποίησης στα ΜΜΕ, ούτως ώστε η ποίηση να μην θεωρείται πλέον άχρηστη τέχνη, αλλά μια τέχνη που βοηθά την κοινωνία να βρει και να ισχυροποιήσει την ταυτότητά της».