Ήταν ο Μάης κάποτε
λιβάδι ανθισμένο,
άσμα ασμάτων λιόχαρο,
χιλιοτραγουδισμένο.

Ήταν ο Μάης κάποτε
μπράτσα ξεγυμνωμένα,
της βιοπάλης πρόσωπα
μπαρουτοκαπνισμένα.

Ήταν ο Μάης κάποτε
ευτυχισμένο ποίημα.
Λίγο ουρανός και λίγο γη
μέσα στο ίδιο κύμα.

Ήταν ο Μάης κάποτε
ταύρος στον καλπασμό του.
Είχε ορμή, είχε παλμό
κι αλήθειες στο γυλιό του.

Ήταν ο Μάης κάποτε
χαμόγελο κι ελπίδα,
που κέρναγε ρακόμελο
του χρόνου τη λεπίδα.

Ήταν ο Μάης κάποτε,
πριν φτάσουν τα μαντάτα,
λεβέντης που ροβόλαγε
σαν άνεμος στη στράτα.

Τι είναι ο Μάης σήμερα
και τι τραγούδια λέει;
Πού χάσκει κι ομφαλοσκοπεί
και πού τις νύχτες κλαίει;

Τι είναι ο Μάης σήμερα
κι η όψη του πώς μοιάζει,
που ό,τι γεμίζει την καρδιά
ο νους του το αδειάζει;

Τι είναι ο Μάης σήμερα,
με ποιους κάνει παρέα;
Ποιους βρίσκει στην Καισαριανή,
στα Λιόσια, στον Περαία;

Τι είναι ο Μάης σήμερα,
φυντάνι ή γερουσία
στα δήθεν που αναλώνεται
και χάνει την ουσία;

Τι είναι ο Μάης σήμερα,
βορά στη λησμοσύνη;
Και ποια τον σβήνει τεχνητή
του έθνους νοημοσύνη;

Τι είναι ο Μάης σήμερα
για το παιδί, για σένα;
Ένα ακόμη διάλειμμα
απ’ τα συνηθισμένα;