Η ελπίδα είναι κούτσικο χαμίνι δίχως σπίτι,
που σεργιανίζει μοναχό σαν τον αποσπερίτη.
Φοράει ρούχο δανεικό, χιλιομανταρισμένο,
ποιος ξέρει αν είναι από εδώ ή από τόπο ξένο.
Η ελπίδα είναι ένα πουλί χωρίς φωλιά δική του,
ματώνει για ν’ αξιωθεί … Διαβάστε περισσότερα
Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
μ’ άνθρωπο αν μου μοιάζεις,
καθώς μονίμως ξιφουλκείς,
μανίζεις κι αλαλάζεις.
Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
η εικόνα ξεθωριάζει.
Χολή ξερνούν οι λέξεις σου
και η ματιά σου αδειάζει.
Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια.
Πολλά … Διαβάστε περισσότερα
Ρωτάς πως είναι δυνατό
να βλέπω στα σκοτάδια,
τα μάτια μου αφού γέμισαν
με δάκρυα και σημάδια.
Ρωτάς πως είναι δυνατό
να γράφω δίχως χέρια,
αφού κομμάτια έγιναν
στου κόσμου τα μαχαίρια.
Ρωτάς πως είναι δυνατό
ακόμη να βαδίζω
στις … Διαβάστε περισσότερα
Ακόμη κι αν διαβώ όλα τα πετροβούνια
ανθρώπων πέτρινων, σκιών του εαυτού τους,
Ακόμη κι αν ριχτώ στις Μαινάδες θάλασσες
πρωτόγονων πράξεων και αισθημάτων,
Ακόμη κι αν κινδυνέψω ολομόναχη
στα φιδοπλόκαμα ερήμων εκπαιδευτηρίων,
Ακόμη κι αν λιμνάσω ή καταδιωχθώ
από … Διαβάστε περισσότερα