Ρωτάς πως είναι δυνατό
να βλέπω στα σκοτάδια,
τα μάτια μου αφού γέμισαν
με δάκρυα και σημάδια.

Ρωτάς πως είναι δυνατό
να γράφω δίχως χέρια,
αφού κομμάτια έγιναν
στου κόσμου τα μαχαίρια.

Ρωτάς πως είναι δυνατό
ακόμη να βαδίζω
στις ξέρες, στις αγκαραθιές
και στ’ αύριο να ελπίζω.

Ρωτάς πως είναι δυνατό,
παράξενη καρδιά μου,
με τόση ανεμοχαλασιά
να βρίσκω τα νερά μου.

Ίσως δεν είναι δυνατό.
Μπορεί και να ’ναι ψέμα.
Ίσως παιχνίδι του μυαλού,
που το μηδέν κάνει ένα.

Μα αυτό που είναι δυνατό,
φτάνει να το θελήσεις,
είναι στο πλάι μου να σταθείς
κι απλά να μ’ αγαπήσεις.