Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
μ’ άνθρωπο αν μου μοιάζεις,
καθώς μονίμως ξιφουλκείς,
μανίζεις κι αλαλάζεις.

Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
η εικόνα ξεθωριάζει.
Χολή ξερνούν οι λέξεις σου
και η ματιά σου αδειάζει.

Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια.
Πολλά τα προσωπεία.
Κραυγές και ψίθυροι μαζί
στην ίδια συμπαιγνία.

Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
οι οθόνες σε βατεύουν.
Ψυχές, σώματα, πνεύματα
εκείνες διαφεντεύουν.

Ποιος είσαι δεν γνωρίζω πια,
μα πιο πολύ υποφέρω,
που όσο περνάει ο καιρός
δεν θέλω να σε ξέρω.