Πως να γιορτάσω εγώ και τι,
αφού έφυγες ταξίδι
κι όλα τα γιατροσόφια τους
τα έχω πάρει ήδη;

Πως ν’ απαλύνω την πληγή
που όλο κακοφορμίζει
και που να βρω τη δύναμη
που ξέρει να ελπίζει;

Πες μου τι γίνεται εκεί
στου ορίζοντα τα βάθη
και πως γεννιέται σήμερα
το φως που χθες εχάθη.

Άνοιξε ένα παράθυρο
και κάνε μου σινιάλο,
γιατί χωρίς τα μάτια σου
μπροστά δεν βλέπω άλλο.

Μου λεν πως είναι η ζωή
χαμόγελο και δάκρυ
αντάμα σ’ ένα σύννεφο,
που χάνεται στα μάκρη.

Όρη, ποτάμια, θάλασσες,
ο άνθρωπος κι αν γυρίσει,
το αίνιγμα του ουρανού
ποιος ξέρει αν θα το λύσει.