Η Νίκη είναι ένα μικρό κοράσι σε περβόλι,
σα σεργιανίζει το κοιτούν με μια λαχτάρα όλοι.
Κρατά στο χέρι ένα γερό μα αδειανό καλάθι,
να το γεμίσει με καρπούς γλυκούς αλλά και λάθη.

Η Ήττα είναι γερόντισσα σ’ απόμερο χαγιάτι,
που κάποια βράδια αδύνατο είναι να κλείσει μάτι.
Έχει μια πίκρα στην καρδιά, που αν την κουλαντρίσει,
σοφία, πείρα γίνεται και νερομάνα βρύση.

Η Νίκη, η κοπελούδα μας, μπορεί και μας μαγεύει,
μ’ απ’ της ζωής τα βάσανα μαθαίνει να μερεύει.
Και τη γιαγιά, την Ήττα μας, η μοναξιά ατσαλώνει,
να ξεδιαλύνει τα όνειρα κι έτσι να ξανανιώνει.

Πότε με το κορίτσι μας, πότε με τη γιαγιά μας,
εμείς το θαύμα φτιάχνουμε, εμείς και τα δεινά μας.