Να μπω μες στα παπούτσια σας
και στα παθήματά σας,
να νιώσω τον απόηχο
από τα βήματά σας;

Ή να καθίσω χαλαρά,
κοκόνα στην ουρά μου
κι απλώς να σας παρατηρεί
η μεγαλειότητά μου;

Στ’ αλήθεια μου είναι δύσκολο
να μπω στο σκεπτικό σας.
Ποτέ δεν ησυχάζετε
να βρείτε τον εαυτό σας.

Τα νύχια δεν μοστράρουμε
διαρκώς προτεταμένα,
μονάχα για τα δύσκολα
καλά ακονισμένα.

Για χάδια πάντα πρόθυμοι,
μα έχουμε και το νου μας.
Μην πάνε στράφι, αλάνια μου,
οι ορμήνειες του παππού μας.

Στα ωραία είμαστε αίλουροι
και στ’ άδικα λιοντάρια,
να βλέπουν να μαθαίνουνε
στην πράξη τα παιδιά μας.

Στα σκοτεινά τα μάτια μας
τ’ ανοίγουμε γαρίδα,
όταν προκύψει το κακό
μην πούμε «εγώ δεν είδα».

Δεν λέμε όχι στο μεζέ
και στο γλυκό χουζούρι,
μα πάντα σένια, παστρικά
και όχι σαν σε αχούρι.

Κοντολογίς, καρντάσια μου,
γατόνια για να είστε,
θέλει ψυχή, θέλει νιονιό
και να μην παραιτείστε.