Έλα πουλί μου στη φωλιά
και μην βαριοκαρδίζεις.
Δεν σώνεται ετούτη η γης
όσο κι αν τη γυρίζεις.

Έχει στο Θεό την κεφαλή
στο Χάος τα ποδάρια
τη μέση της την αργυρή
στίχο στα συναξάρια.

Κάμε εσύ το δρόμο σου
και κούρνιασε στ’ αυγά σου.
Αυτά θα συνεχίσουνε
μια μέρα τη γενιά σου.

Κι αν έρθει άστατος καιρός
και γίνει ανάστα η πλάση,
τις τρίλιες σου τραγούδησε
και πάλι θα ησυχάσει.