Τα δομικά μου υλικά
πηλός, χαλκός κι αλμύρα.
Ποτέ τους δεν με πρόδωσαν
μες στης ζωής τη γύρα.

Μ’ αυτά έχτισα τον κόσμο μου
κι έγραψα τ’ όνομά μου
στου χρόνου την περγαμηνή,
όσο κρατά η γενιά μου.

Κατά καιρούς πλανεύτηκα,
μου ξέφυγε τ’ αλφάδι
κι όλα μου τα υπάρχοντα
τα πήρε το σκοτάδι.

Μεσίτες τα παζάρεψαν
και στο σφυρί τα βγάλαν.
Στις τράπεζες εγγύηση
τ’ αγέννητά μου βάλαν.

Δεν ξέρω αν η μοίρα μου
γουστάρει τραγωδίες,
ή αν έχω πλέον εθιστεί
στις φαρσοκωμωδίες.

Τη μια το παίζω ήρωας,
την άλλη ανθρωπάκι
κι ανάμεσα πληγώνομαι,
με τρώει το σαράκι.

Μα τους ποιητές σαν θυμηθώ,
ψυχή, μυαλό και σάρκα,
πλάθω πηλό, καίω χαλκό
κι ανοίγομαι με βάρκα.