Ίμβρος, 2003. Αυτή η φωτογραφία με το χαμογελαστό αγόρι που σπρώχνει στο νερό το χάρτινο καραβάκι του έχει τραβηχτεί με παλιά μηχανή, από αυτές που έπαιρναν φιλμ kodak (θυμάστε;) στον Κέφαλο, στις αλυκές του νησιού. Είναι η χρονιά που το αγόρι γνωρίστηκε με το κορίτσι, που το βλέπετε φωτογραφημένο μέσα σε ερειπωμένο νερόμυλο, κοντά στο χωριό Αγρίδια. Το κορίτσι βρέθηκε για πρώτη φορά τότε στο νησί, ερωτευμένο με το αγόρι που ήταν επίσης ερωτευμένο με το κορίτσι, αλλά και με την ιδιαίτερη πατρίδα του. Παιδιόθεν. Γιατί έτσι διήγαγε το βίο της και η οικογένειά του, αυτό έμαθε από τους εξαίρετους γονείς του. Μόνο που για το κορίτσι ήταν σχεδόν αδύνατο να χαμογελάσει με αυτά που έβλεπε και ζούσε τότε στο νησί. Θυμός, απορία, πόνος, θλίψη, αμηχανία, αγανάκτηση ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματά του. Πέρασαν 20 και πλέον χρόνια από τότε και ακόμη προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει και να διαχειριστεί αυτά τα συναισθήματα. Ένα χρόνο μετά, το 2004, το αγόρι και το κορίτσι ξεκίνησαν το κοινό τους ταξίδι στο χωροχρόνο, αφού το κορίτσι αποφάσισε πως εκτός από το αγόρι, δέχεται να…παντρευτεί και ένα νησί, την Ίμβρο. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και δεν είναι καθόλου αστείο ή υπερβολικό αυτό. Ούτε ήταν, ούτε είναι. Αλλά ο άνθρωπος οφείλει να τιμά τις συνειδητές επιλογές του, όποιες κι αν είναι. Και να σηκώνει ακέραια την ευθύνη τους, με το κόστος που αναλογεί σε αυτήν. Γιατί μόνο τότε αποκτά το δικαίωμα να κοιτάζει μπροστά και με το κεφάλι ψηλά.

Από τότε μέχρι σήμερα το κορίτσι δεν έχει γνωρίσει άλλον άνθρωπο να εργάζεται τόσο φιλότιμα, τόσο διακριτικά, τόσο μεθοδικά, ως ένα ακούραστο, ταπεινό μα και τόσο σοφό και καλοκάγαθο μυρμηγκάκι, για την «όμορφη και παράξενη πατρίδα» που τόσο αγαπά. Γιατί αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι, όπως λέει ο λαός. Δεν έχει δει άλλον άνθρωπο να υπερασπίζεται το όραμά του με τόση ευγένεια και ανθρωπιά, με τόση διακριτικότητα και νοιάξιμο, ακόμη και μπροστά στα σκούρα, ζοφερά χρώματα. Στην ακαρδία και την τοξικότητα τόσο εκείνων που λογιάζονται για φίλοι κι αδέρφια αλλά δεν πράττουν ως τέτοιοι, όσο και εκείνων που δηλώνουν ορκισμένοι και αμετάπειστοι εχθροί. Κι από τις δυο μεριές του Αιγαίου κι ακόμη παραπέρα. Δεν έχει δει άλλον άνθρωπο να μη ζητά ποτέ τίποτα για τους κόπους του, να είναι πάντα στις επάλξεις εθελοντής, πολύ συχνά εις βάρος του εαυτού του και των δικών του συμφερόντων και ανθρώπων, χωρίς καθόλου να το βαρυγκωμά. Πάντα με αυτό το χαμόγελο.

Μπορεί σε αυτόν τον ατέρμονο αγώνα οι απώλειες να είναι περισσότερες από τις νίκες και τις καρποφορίες, αλλά αυτό που δεν κάμπτεται ποτέ είναι το φρόνημα. Το κορίτσι δεν είδε ποτέ το αγόρι με το καραβάκι να κομπορρημονεί και να επαίρεται για την προσφορά του, να ελίσσεται για να την εξαργυρώσει, να απαιτεί αναγνώριση του «εγώ» του, ή να προσπαθεί να επιβάλλει με άσχημο, προσβλητικό και δόλιο τρόπο τη γνώμη του. Γιατί δεν χωράει «εγώ» σε αυτήν την υπόθεση που μάχεται να τοποθετήσει την ουσία και την αξία της ζωής και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πρώτο πλάνο. Για όποιους το «εγώ» τους είναι πιο σημαντικό, απλά είναι αλλού νυχτωμένοι. Και δεν μας αφορούν. Γιατί «είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ».

Αυτόν τον καιρό που το αγόρι με το καραβάκι δουλεύει όπως πάντα αθόρυβα και πυρετωδώς για να καταθέσει και πάλι τον οβολό του στο ιστορικής σημασίας συνέδριο και τη συναυλία για την Ίμβρο, περνάνε συνεχώς από το μυαλό του κοριτσιού, σαν σκηνές από ταινία, όλα αυτά που έχει ζήσει και μοιραστεί με το αγόρι εξαιτίας της. Ίσως κάποιοι σκέφτεστε ότι υπάρχει και μια δόση ρομαντισμού σ’ αυτήν την περιπέτεια. Ή μπορεί να μας θεωρείτε και αρκετά…ντεμοντέ για τον σύγχρονο πολυσυλλεκτικό και απολιτίκ κόσμο. Σας διαβεβαιώνω ότι το να είσαι ακόμη και μία μικρή υποσημείωση μιας ιστορίας όπως αυτή της Ίμβρου, είναι ιδιαίτερα σκληρό και τραυματικό. Αλλά για ανθρώπους σαν το αγόρι με το καραβάκι έχει σημασία και νόημα το να επιτρέπουμε σ’ αυτήν την ιστορία να μας διαπερνά και ίσως και να μας ξεπερνά, με σεβασμό, με ελπίδα, με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια. Με την πίστη ότι τελικά θα επικρατήσει το Φως.
Σας ευχαριστούμε που είστε κοντά μας.