Ρωτάς γιατί συχνά πυκνά
φορώ τα μαύρα ρούχα.
Δεν είναι πως βαριά πενθώ
για μιαν αγάπη που ’χα.

Τα μαύρα ρούχα τα φορεί
αυτός που λογαριάζει
να είναι πάντα έτοιμος
στον πόνο, στο μαράζι.

Αυτός που μαυροντύνεται
απόλυτα αγαπάει.
Δεν έχει μπόσικο μυαλό
και δεν λιγοψυχάει.

Στη μέρα στέκει απέναντι,
στη νύχτα καραούλι
και στον πυρρίχιο χορό
βαράει το νταούλι.

Πολλοί θαμπώνουν τη ματιά
με χρώματα και λάμψεις,
μα μόνο κάρβουνο θα βρεις
βαθιά τους όταν σκάψεις.

Και κάποιοι, αόρατοι θαρρείς
καθώς τα μαυροπούλια,
στη ρούγα πρώτοι κελαηδούν
να ξεπροβάλει η Πούλια.